Στιλέτο

Εμβρυικές στάσεις
των απεγνωσμένων που σου γλύφουν ηδονιστικά το αυτί
για να ξεχρεώσεις
 οσα τιποτένιε στην πορεία ξέχασες
 δανεικες υποσχέσεις που ούτως η άλλως δεν ήταν δικές σου ..
σε παίζω στα χέρια μου παράνοια μου δές με,
σε παίζω όταν βαριέμαι
και σε χύνω
και σκουπίζομαι στο πρόσωπο της υπέρμετρης ματαιοδοξίας σου.
δες τις κάλπικες ενδορφίνες στην ραχοκοκκαλιά μου
πώς ποτίζουν τα αρρωστημένα κύταρρά μου
δεν είναι τίποτα παραπάνω απο μια ψευδάισθηση ότι κέρδισα τον θάνατο..
δε ξεδίνω
είναι ένας πόνος που ποτε δε μου ανήκε
Τώρα ξέρω το μόνο δρόμο.
Ξυπόλυτος γυμνός στο αρχέγωνο μονοπάτι της αυτοίασης
ξεσκιζω τις σάρκες μου και με ενα χέρι νοητό φτάνω στη πυρήνα της ύπαρξής μου που κατα τα άλλα σμιλευσα εγω;
γιατί έτσι πίστεψεα..
Και με τη γλυκιά ηδονή της κάθαρσης το ψαχουλεύω
το παρατηρώ
διακρίνω την πορεία του και την εξέλιξή του..
βρίσκεται μεσα σε αυτό
αυτό που όριστηκε μυαλό.
Την πιο ψυχρή αμυχή χαιδεύω τη και με περίσσια ορμή κάνω τα δαχτυλα τανάλια
τη βγάζω απο το σκάλπ μου και τη στίβω.
Μέχρι η τελευταία σταγόνα δηλητηρίου που ηθελημένα ήπια να στάξει στο υπερπέραν και να εξατμιστεί.
Το σκάλπ μου είναι το μόνο εμπόδιο
και το στωμομένο στιλέτο της ανάγκης για επιβίωση η μόνη επιλογή.
Ζω γιατί
υπάρχουν τέτοιες στιγμές
δεν ζητώ τίποτα λιγότερο
από το όλο
δε συμβιβάζομαι με ανάπηρα περισσότερα
γιατί πια
ξέρω

δορίαιχμος