Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Εσύ

Θα μπορούσα να παρομοιάσω το μυαλό με μια αχανή άβυσσο.
Απο τα πιο σκοτεινά και απάτητα μέρη του ωκεανού εκεί που δεν υπάρχει κανένα είδος ζωής, ίσως μονάχα η ιδέα για αυτή μέχρι το τελευταίο αστέρι στο σύμπαν και την αρχή ενός άλλου ..
και εσύ είτε φοράς στολή δύτη είτε διαστημάνθρωπου ,είσαι ένας εξερευνητής.
Πού το μονο λάθος που έκανε ποτέ, είναι ότι πίστεψε πως η στολή ήταν αναγκαία για αυτό το απίστευτα όμορφο ταξίδι.
δορίαιχμος

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Επόμενη μέρα

Άναψε νωχελικά ένα τσιγάρο σα νά΄ξερε ότι είναι το τελευταίο του
οι κόρες του διεσταλμένες στο αποκορύφωνα μιάς μαστούρας
απο το πιό ισχυρό ναρκωτικό
την ανάσα της νηφαλιότητας
Αν έκανε απόλυτη ησυχία μπορούσε
να τις ακούσει να συστέλλονται σιγά-σιγά
 και αυτο τον άγχωνε πιο πολύ
επέστρεφε στο κανονικό ρου του χρόνου
όλοι οι διαλογισμοί και οι συλλογισμοί του κόσμου
που ρευστοποίησαν τους δείχτες του ανύπαρκτου ρολογιού του
είχαν αρχίσει να εξασθενούν
Στις ίριδές του καθρεφτιζόταν το πιο αρχέγωνο ένστικτο
αυτό της επιβίωσης
αν κοιτούσες καλά θα μπορούσες να δεις καρέ-καρέ με ύψιστη ανάλυση
 το τελευταίο θανατηφόρο λάκτισμα του πάνθηρα
 κλάσματα πριν τσακίσει στα σαγόνια του το κρανίο της γαζέλας
καθώς και το καπνό απο τη φλόγα που έσβηνε απο τα μάτια της ίδιας
την ώρα που η ψυχή της έβγαινε απο μέσα της
Μπορούσες να το μυρίσεις τον καπνό
να τον γευτείς
και είχε μυρωδιά θανάτου
 και γεύση πικρή
Αλλα αυτός είχε πίστη και ένα και μόνο σκοπό
όσο προλάβαινε ακόμα
είχε φτάσει στον πολυπόθητο πυρήνα
απο κει που ξεκινάν αυτές οι τρομερές φωνές
που ακόμα και στον ύπνο του
τον στοίχειωναν
και άκουγε την ηχώ τους
είχε φτάσει στον πυρήνα του εγωκεντρικού του νοσηρού μοντέλου
και αφού έχωσε το νοητικό του χερι βαθιά
το ξερίζωσε γεμίζοντας
ακαθαρσίες,δάκρυα,αίματα τον πάγκο στο σκονισμένο γκαράζ του
Έσφιξε καλα τη μέγγενη εναποθέτωντας ευλαβικά μα συνάμα με αηδία
το σκουριασμένο εγώ του
και πήρε το καλά ακονισμένο τσεκούρι του.
Είχε κάνει τον πρώτο φόνο του.
Προμελετημένο.
Ήταν ένας δολοφόνος.
Οι κόρες επανήλθαν στο αρχικό τους μέγεθος.
η μέγεννη χαλάρωσε ,ο πάγκος καθαρίστηκε..
Και το μόνο που αποδείκνυε τί θα μπορούσε να είχε συμβεί
σε αυτό το γκαράζ
ήταν η επόμενη μέρα.

δορίαιχμος

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

κάπως έτσι


---Αφιερωμενο σε οσους παλευουν για να ειμαστε ελευθεροι και σε οσους εχει στερηθει για εστω και μια μερα την Ελευθερια τους σαν αντιτιμο.Ξερουν αυτοι--

Θα ξυπνησω ενα πρωι και δε θα ναι πρωι
θα ναι κατι σαν ονειρο ,αλλα μητε ονειρο θα ειναι
στην ατμοσφαιρα θα αιωρειται μια ακαταμαχητη μυρωδια,
αυτη της ελευθεριας
στο δωματιο θα ιπτανται σωματιδια μελωδιας -
νοτες διασπαρτες κραυγες
εκστασης και ασιοδοξιας..
ο χρονος ο ιδιος θα εχει μεθυσει -
θα'ναι θαμπος  σε μια στιγμη θα ειμαι σπιτι μου,στην ιδια στους δρομους,
εξω,
σε νοσοκομειων διαδρομους
να πεταω χαρτινα, κοκκινα, πεντακτινα αστερια
σε αστερανθρωπους
που νοσησαν απ΄τη δικη μας αρρωστια
της μιζεριας,του θανατου- οχι του φυσικου
αυτου που σαν ειδος καναμε συνηθεια..
και το σωμα μου θα ναι διαφανο
δε θα με βλεπεις
για να περναω απο μεσα απο τα τσιμεντενια κλουβια τους,
καμουφλαζ ανταρτικου ψυχων,
που κερδισαμε ~
και η ψυχη μου θα ειναι στην πιο ψηλη κορφη
αυτου του κοσμου,
που δε θα ειναι κοσμος,αλλα κατι αλλο~
μητε ονειρο, -θα΄ναι-
μαζι με αλλες ορφανες,απατριδες,νωθες
αβαφτιστες,αφορμαριστες,ακαλουπωτες ψυχες -
χωρις ολα αυτα τα επιθετα~
Γιατι δε θα υπαρχουν μεγαλοπρεπη επιθετα
και τα πιο απλα ποιηματα,
θα γραφονται σε αυτες τις πιο ψηλες κορφες
απο τετοιες ολογυμνες ψυχες
σε ενα ονειρο που δεν ηταν ονειρο-
μητε ουτοπια,
σε μια πραγματικη φαντασια
σε μια αναμνηση που μελει να γινει..
Ναι, οι ψυχες μιλουν
και οταν ψιθυριζουν -
μπουμπουνιζει ο ουρανος
και τοτε ριχνει κεραυνους - εορταστικους
θα ειναι η μπορα της καθαρσης - και της αρχης
ΜΠΟΥΜ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !
ΜΠΟΥΜ - ΙΣΟΤΗΤΑ !
ΜΠΟΥΜ - ΕΙΡΗΝΗ !
τοσο απλα κεραυνοποιηματα..
μονολεκτικα αριστουργηματα -
γιατι μετα απο μια παρακμη πολυπλοκοτητας
σειρα εχει αιωνιοτητα απλοτητας ~
και το μυαλο μου θα ειναι στις πεντε ηπειρους και στις εφτα θαλασσες
στα απομειναρια των θυματων
και στις σταχτες των θυτων
να συλλεγει ευλαβικα διαμελησμενες θυσιες -
και να φροντιζει να μην υπαρξει αναζωπυρωση..
εκει,εκει,εκει
μου προσταζε η καρδια μου
αυτη που σκοτωσα γιατι δε δεχομουν προσταγες..
αυτη που προδωσα και εγινε λαθραια ---
τι και αν περασα συνορα για να την απαρνηθω,
αυτο το πρωι η ιδια μου η καρδια εσβησε τα συνορα
για να με ανταμωσει ξανα.
και καπως ετσι..
Ξεκινησαν
ολα.

δοριαιχμος

Το παραμύθι μιας χιονονιφάδας

Στα υψίπεδα μιας χιονονιφάδας ήταν χτισμένο ένα ιγκλού.
Σε αυτό,ζούσε ο ένας και μοναδικός άνθρωπος του χιονο-πλανήτη
ένας εσκιμώος,φωτογράφος στο επάγγελμα.
Το πολύτιμο και μοναδικό απόκτημά του ήταν μια φωτογραφική μηχανή.
Χωρίς φλάς.
Είχε πετάξει το φλάς γιατί μια φορά που τόλμησε και το χρησιμοποίησε κινδύνεψε να λιώσει όλος ο πλανήτης του.
Αυτή τη μια φορά που το χρησιμοποίησε όμως πρόλαβε να δει φευγαλέα
κτίσματα και φιγούρες.
Αλλά πέρασε τόσος καιρος από τότε, που ο μικρός φίλος μας δεν ήξερε αν έγινε στα αλήθεια..
Έτσι έβγαζε πάντα μαύρες φωτογραφίες,γιατί παρέλειψα να πω πως στη χιονονιφάδα αυτή
δεν ήταν ποτέ μέρα.
Μαύρες φωτογραφίες που τις εκτώπωνε στον ούτως η άλλως σκοτεινό θάλαμο
και μετά τις κρεμούσε με σκοινιά και μανταλάκια γύρω απο το κρεβάτι του.
Ναι,είχε τον τρόπο του με το σκοτάδι ο μικρός φίλος μας,άλλωστε δεν είχε γνωρίσει κάτι άλλο πέρα απο αυτό..
Κοιμόταν και ξυπνούσε..και έβγαζε μαύρες φωτογραφίες σε ένα ολόλευκο μαύρο
κόσμο.
Μια μέρα,όταν είχε γεμίσει όλος ο χώρος πια γύρω απο το κρεβάτι του,αποφάσισε να αποχωριστεί κάποιες
και το χέρι του πήγε ασυναίσθητα να σκίσει τη μοναδική φωτογραφία με φλάς..
Μα όταν την έπιασε και την κοίταξε,έκλαψε τόσο πολύ,που άρχισε να λιώνει το σπίτι του
και στη συνέχεια ολόκληρη η χιονονιφάδα.
Ώσπου έλιωσε..
Και βρέθηκε να αιωρείται στο κενό.
Γυμνός,μονάχα με μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό και ένα φλάς στο χέρι..
Και η δεύτερη φωτογραφία με φλάς που έβγαλε ποτέ,ήταν μία κάτω από τα πόδια του,
την πτώση..
Και τότε είδε.
Είδε ότι είχε γινει ο ίδιος χιονονιφάδα και έλεγε την ιστορία της σε άλλες σε μια ξέφρενη ελέυθερη πτώση
και σε αυτη τη πτώση έβγαλε τις περισσότερες φωτογραφίες
που είχε βγάλει ποτέ.

δορίαιχμος

Άλλο ο Κάσπερ


αρουροβόρος


Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

πρώτος άνθρωπος



δεν είναι λέξεις αυτές,είναι μπαρουτιασμένες συνειδήσεις στην εκκωφαντική σιωπή τους.
Είναι εικόνες αποτυπωμένες στο λευκό πανί τους
είναι παραμύθια στην υπερ-λογική τους
ποιοί είναι αυτοί ;
Κάνω ένα διάλειμμα απο το διάλειμμα της επιβίωσής μου
παίρνω εμβρυική στάση στη μήτρα της ψευδαισθησής μου και
κάνω ανασκόπηση στη ζωή μου πριν γεννηθώ και δω τα χρώματα.
Υπήρξα χάος,κενό και απροσδιόριστο
και άχρονο και τίποτα και όλα
και είμαι ένα και είμαι ύλη και ορίζομαι
και κάθε μέρα
 με όρια και ....
Εκρύγνημαι.
Μα στάσου λίγο για να σου πω την ιστορία μου
είναι δική σου μα την έσβησες με χάρη.
Είμαι μια πνοή στοιβαγμένη άτσαλα σε ένα φορέα που δεν αναπνέει.
Αμπάρωσαν τους πόρους μου με τροχοφόρα νέφη
και επικάλυψαν τους πνεύμονες μου με αριθμημένα βρώμικα χαρτιά
μα  λαχανιάζω ενώ δεν τρέχω
και δεν μπορώ να πάρω ανάσα ενώ αναπνέω σωστά.
Είμαι παίχτης δικός τους και έτσι και ο μεγαλύτερος φταίχτης
ξέρω τον τρόπο και δίνω τόπο στην οργή.
Φυγή.
Με τσουβαλιάσανε σε βράχο υπεραιωνόβιο που αιωρείται σε ένα Σύμπαν μαγικό.
Έγινα γεννηση,ζωή και θάνατος και κάπου εκεί αποφάσισα να Ζώ.
Κύλησα τον κύκλο λίγο παραπάνω και με τη σκιά του έφτιαξα άλλον ένα δίπλα του ακριβώς και έτσι όρισα το άπειρο
και πήρα νοητό μαχαίρι τό κοψα φέτες και όρισα τις μέρες.
Για να μπορώ να γεννιέμαι κάθε χάραμα ξανά
Και αυτοί φτιάξαν εργάσιμες και αργίες..
Άκουσα τον άνεμο να σφυρίζει ανάμεσα στα φύλλα και το ονόμασα Μουσική
και θέλησα να φτιάξω Μουσική γιατί ηταν η πρώτη φορά που άκουσα τη Γη να θέλει να μου πει τα μυστικά της..
Και ό,τι μάθαινα καινούργιο απο τη Γη ήθελα να γίνω και εγω αυτό.
Να το φτιάξω απτην αρχή και να το ζήσω και να το σπάσω αν θέλω.
Ανθρώπινη αρχή και τέλος γιατι εγώ όριζα το τέλος και το Έρεβος με φόβιζε,η ανυπαρξία με μόλυνε στα όνειρά μου..
Και έφτιαξα μονάδες μέτρησης και σύγκρισης και πυραμίδες και άγγιξα τον ουρανό και πέταξα μέσα του και πέρα από αυτόν για να βρώ το τέλος και να το ξεπεράσω και να νικήσω το θάνατο μα δε βρήκα τίποτα..
και δεν άντεξα και είπα να ξεπεράσω τους άλλους αντί να ξεπεράσω τον εαυτό μου και το Φόβο όρισα τιμές και αξίες και αντάλλαξα πράγματα Πανέμορφα και Παν-ανθρώπινα με χρυσό και με χρήματα.
Κατάντησα να ζω για να συλλέγω τιποτένια χρήματα,για να πληρώνω το δικαίωμα μου να ζήσω την Ανθρώπινη Ύπαρξή μου σε ένα μαγικό Κόσμο που αιωρέιται στη μεση που πουθενά...
Όρισα τις τέχνες,έφτιαξα μουσική,ξεπέρασα τον θεό απο φόβο για το θάνατο μα πληρώνω νοίκι για τη ζωή μου και την ύπαρξή μου,είμαι το μόνο είδος στο πλανήτη που το κάνει..
Και πιά αυτό δε λειτουργεί και αυτοί το ξέρουν ο ψεύτικος πύργος τους κατέρρευσε και εγώ φοβάμαι..
Φοβάμαι γιατί έχω μάθει να πληρώνω την ύπαρξή μου και περιμένω τί θα αποφασίσουν για μένα μετά,
αντί να γίνω ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε το ψιθύρισμα της Φύσης και σκαρφίστηκε τη Μουσική
και ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρυσε τη φωτιά και σκαρφίστηκε τα εργαλεία..
 είμαι απλά άνθρωπος πιά έχω ξεχάσει απο που προέρχομαι και τι ασύληπτες δυνάμεις κουβαλώ.
Είναι η ώρα να μάθω να ζω απο την αρχή γιατί με έχω περισσότερο ανάγκη απο ποτέ..
Και εγώ και εσύ...
Ας γίνω όλα αυτά που φοβάμαι.

δορίαιχμος