Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

1 ~Μανιφέστο~



Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μικρός ,τόσο μικρός που να χωράω στα ανόητα μεγάλα κούφια λόγια
που ξεστόμισα μεγάλος//
Όταν ξεφουσκώσω μνήμες, μπαλόνι θέλω να έχω υπάρξει
Ένα τεράστιο περήφανο,ολοστρόγγυλο μπαλόνι  που τό'σκασε  απ'τα χέρια πεντάχρου παιδιού σε λούνα-παρκ /
για να δει τον κόσμο απο ψηλά,
λίγο πριν το συνθλίψει η ατμοσφαιρική πίεση, πανυγηρικά..
'Οταν με υιοθετήσει η Αναρχία,  ατμοσφαιρική πίεση να μη θέλω να γίνω/ γιατί καμιά άλλη πίεση δε θα μού'χει απομείνει.
Οι αόρατοι βούρδουλες εξατμίζονται πέντε λεπτά μετά τη βροχή.
Όταν ξεβάφω γκρί,
θέλω να είμαι το πιό έντονο μπλέ για τους τυφλούς
και το πιό πορφυρό κόκκινο για τους ανέραστους.
Όταν ματώσω πλήξη, θέλω το οινόπνευμά μου να έχει περισσότερα λευκά αιμοσφαίρια από το αίμα μου
και 40% αλκοόλη/
για να μεθάω τους αποστειρωμένους καθωσπρέπει .
Όταν ξεχειλίζω αμαρτία, δε θέλω ημίμετρα,
θέλω να είμαι το αφορισμένο, αβάφτιστο νεογνό /
Αυτό που βλέπουν οι κυράδες και σταυροκοπιόνται
γιατί το ανεξερεύντητο,
σατανικό  τους το έχουν ερμηνεύσει .Ρασοφόροι εγκληματίες,προδότες του μαύρου.
Οταν ξαναπώ ''όταν'' θέλω να με σκοτώσω.
Θέλω να εφεύρω μια μηχανή που να ξαναφέρει στη ζωή φίλους που δε γνώρισα ποτέ
Νίτσε,Μπουκόφσκι,Θορώ,Καμύ και πόσους άλλους/
 που καραδοκούν ανάμεσα στο κούφιο ταβάνι σου και το ασύλληπτο του ουρανού.Φίλοι.
'Οταν..Ωχ.
Με σκότωσα.
Αλλά τουλάχιστον έζησα/
όταν πέθανα είχα πολλά ζήσει,
είχα;/
Πολλά περισσότερα από όσα προσδοκούσα.
Καί κάτι στίχους περίσσεμα από όσους νόμιζα ότι αντεχω
Και ξαποσταίνω στην ανάσα του προδότη πέντε 'αχ' πριν την ισοπέδωση του Κυρίου,{πόνος και γέλιο μαζί αλλά μην φτάσει παραπέρα}
γιατί τα πιο ανοιξείδωτα καρφιά βρωμοκοπάνε τη σήψη της αιωνιότητας.
Ψαχουλεύω ανάμεσα σε παιχνίδια,
θανατηφόρα φλογοβόλα μανταλάκια,
σε μπουγάδες των φαντασμάτων του χτές.
Μπαινω λίγο λίγο μέσα σου και ξαναβγαίνω, αλλά κατάληψη έξω σου κάνω/
με τη μορφή καυσαερίου και συ πνίγεσαι σε μια νάυλον σακούλα γεμάτη κάρβουνα απο καμμένες υποσχέσεις .
Η φωτιά ρέει σαν νερό στον κόσμο μου/ μικροί τετράποδοι νευρώνες μυρηκάζουν χωρίς τσοπάνι στα βοσκοτόπια της απέραντης αξιακής αγραμματοσύνης μου.
Πέφτω στο κενό μέσα και αφήνομαι στο ρεύμα της ασυνέχειας.
Αυτή ξέρει.
Εμπιστεύομαι αυτο που δεν έχει ειπωθεί
γιατί από το αυτί στο στόμα/ μια προδοσία δρόμος
και πράττω αυτά που φοβάμαι και ας έχω το φόβο μεγάλο αδερφό.
Αν ποτέ υποταχτώ σε κάτι θα είναι σε αυτό που έχει αποποιηθεί την υποταγή
όχι για να το μολύνω με αυτό που δεν γνώρισε ποτέ.
αλλά για να καταλάβει πως αποφάσισε σωστά.
Η λογική,η συνοχή,με τρελαίνουν γιατί είναι η μία όψη του νομίσματος που νόμιζα πως είχα,
μέχρι που μια μέρα ψαχουλεύοντας τις τσέπες μου χαρμάνης είδα και την άλλη.
Αλλά το έδωσα σε ένα ζητιάνο.
και τώρα ξεφορτώθηκα το νόμισμα/
και το καλύτερο;
Συνειδητοποίησα πως δεν το είχα ανάγκη.Ποτέ
''Υπάρχω'' δήλωσε βαρύγδουπα η μυική μου σύσπαση μόνο και μόνο για να εδραιώσει το λόγο ύπαρξής της σε ένα δικαστήριο με σπασμένα έδρανα εγκεφαλικά ανάπηρων ενόρκων..
και ένα ξύλινο σφυρί με πάρκινσον
να αναγγέλει την ετυμηγορία με στόμφο και κύρος άνοιωθου δικαστή της ύπαρξης.
ΕΝΟΧΟ με έκρινε η εντροπία γιατί τόλμησα να την επαναπροσδιορίσω
Και το υπέρτατο φαλιμέντο δακρύων παθητικού κατα τα άλλα κοινού
στο πιο ξέφρενο πανηγύρι υποκρισίας.
Βάνδαλος στιγμών γιατί τις πόνεσα όσο κανείς..
Δεν ορκίζομαι!~
Βιαστής καθωσπρέπει κομφορμισμών..
Ισόβια!~
Ατιθάσευτος νους σε γρανάζια συνθηκών.
Στα κάτεργα!~
Ψυχασθενής σε φρενάδικο λόγιων λογικών
και νοσταλγός μελομένων μελλόμενων φιλιών...
Διαρρήκτης της καθημερινότητας με λοστό απο γραφίτη.
Καμμένα αποτυπώματα Ναι τα΄λιωσα απ΄τα στριφτά μου.
Ένοχος.Ένοχος.Ένοχος.
Καπνιστής διαύγειας και σε πνίγω με τον καπνό μου - Χειροτερέυω τη θέση μου
Πότης αλήθειας
Σφίξτε τα δεσμά του! ~
Καταδότης προδοτών
θα σου σφυρίξω τρείς φορές κλέφτικα
και θα γίνω η λαιμητόμος σου..
Εκτελέστε τον!~
Έτσι θα σε μυήσω στη ζωή.
Μπλέ κάφτρες, άγουρες παρθένες, σβήνουν στο δέρμα της ξάδερφης ενδορφίνης.
Αυτής που βιάστηκε από τον  πατέρα τεστοστερόνη.
Η αδερφή της σεροτονίνη, πενθεί και κόβει της φλέβες της
ενώ η ντοπαμίνη ,
ο μικρός της αδελφός μεθά ακόμα
καταλαγιάζοτας το θυμό σε φτηνιάρικα μπάρ που συχνάζουν πουτάνες νωθείες.
Οι ψυχολόγοι σκίσαν τα πτυχία τους όταν ο θεός έχυσε στο πρόσωπό τους/
και με βλέμμα όλο ντροπή κάναν κλύσμα τη βιβλιογραφεία τους γαστρεντερικά.
Οι αρχές βάλανε τέλη
κυκλοφορίας στο πόσο αίμα κυκλοφορά στην καρδιά πριν ξεχειλίσσει πόνο κόκκινο.
οι γιατροί σήκωσαν τα πόδια ψηλά,
γιατί με τα χέρια τους κράταγαν νυστέρια που έκοβαν τα βλέφαρά τους μη τυχόν και χάσουν καρέ.
Οι δικαστές ταυτίστηκαν.
οι πολιτικοί αυτοκτόνησαν
γιατί ήταν δικό τους παιδί/
και μόλις.... συνειδητοποίησαν τί είχαν κάνει.
Γεννηθηκα απο την ενωση Φωτιας και Νερου.
Ειμαι απογονος μια συνουσιας που κυοφορησε ο Αερας και φιλοξενησε το Χωμα.
Κυοφορηθηκα ενα δευτερολεπτο στα εγκατα του χωροχρονου.
Μεσα σε αυτο το δευτερολεπτο περιπλανηθηκα.Μαζι με αλλους.
Νοθους νομαδες,παρανομους γονους,γυρισαμε ολο το Κενο και επιστρεψαμε.
Πηγαμε εκει που τα δευτερολεπτα κρατανε οσο οι ανθρωπινες ζωες σας.
Ειμαστε Αβαφτιστοι γιατι το Νερο μας αρνειται να υποταχτει σε ανθρωπινες ανασφαλειες.
Ειμαστε δια Πυρος Σφυρηλατημενοι και αλοιμονο σε οποιον τολμησει τη Φλογα μας να περιπαιξει.
Εκπνεουμε και πανηγυριζουμε την Ανασα μας ετσι απλα, καθως γινομαστε η μανια της Φυσης.
Στο Χωμα δεν παταμε.
Αιωρουμαστε απο Ονειρο σε Ονειρο,απο Αληθεια σε Αληθεια,απο Ερωτα σε Ερωτα.
Ειμαστε οι Αναλαμπες σας,οι πιο ονειρικες Στιγμες σας,οι Υπερβατικοι Εαυτοι σας.
Ειμαστε αλαφροισκιωτα 'Θελω' και εκτοπιζουμε  βαρυγδουπα 'Πρεπει'.
Απατριδες γιατι τα συνορα του Νου μας πνιγουν.
Αφοσιωμενοι Εξερευνητες του Τιποτα.
Εκστασιασμενοι Εραστες του Ενα.
Εξεγερμενοι και Αποφασισμενοι.
Να Ζουμε ΑΕΝΑΑ.
δορίαιχμος

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Νόμισ{μ}α

Και ξαποσταίνω στην ανάσα του προδότη πέντε 'αχ' πριν την ισοπέδωση του Κυρίου,{πόνος και γέλιο μαζί αλλά μην φτάσει παραπέρα}
γιατί τα πιο ανοιξείδωτα καρφιά βρωμοκοπάνε τη σήψη της αιωνιότητας.
Ψαχουλεύω ανάμεσα σε παιχνίδια,
θανατηφόρα φλογοβόλα μανταλάκια,
σε μπουγάδες των φαντασμάτων του χτές.
Μπαινω λίγο λίγο μέσα σου και ξαναβγαίνω, αλλά κατάληψη έξω σου κάνω/
με τη μορφή καυσαερίου και συ πνίγεσαι σε μια νάυλον σακούλα γεμάτη κάρβουνα απο καμμένες υποσχέσεις .
Η φωτιά ρέει σαν νερό στον κόσμο μου/ μικροί τετράποδοι νευρώνες μυρηκάζουν χωρίς τσοπάνι στα βοσκοτόπια της απέραντης αξιακής αγραμματοσύνης μου.
Πέφτω στο κενό μέσα και αφήνομαι στο ρεύμα της ασυνέχειας.
Αυτή ξέρει.
Εμπιστεύομαι αυτο που δεν έχει ειπωθεί
γιατί από το αυτί στο στόμα/ μια προδοσία δρόμος
και πράττω αυτά που φοβάμαι και ας έχω το φόβο μεγάλο αδερφό.
Αν ποτέ υποταχτώ σε κάτι θα είναι σε αυτό που έχει αποποιηθεί την υποταγή
όχι για να το μολύνω με αυτό που δεν γνώρισε ποτέ.
αλλά για να καταλάβει πως αποφάσισε σωστά.
Η λογική,η συνοχή,με τρελαίνουν γιατί είναι η μία όψη του νομίσματος που νόμιζα πως είχα,
μέχρι που μια μέρα ψαχουλεύοντας τις τσέπες μου χαρμάνης είδα και την άλλη.
Αλλά το έδωσα σε ένα ζητιάνο.
και τώρα ξεφορτώθηκα το νόμισμα/
και το καλύτερο;
Συνειδητοποίησα πως δεν το είχα ανάγκη.Ποτέ
δορίαιχμος

'Οταν

Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μικρός ,τόσο μικρός που να χωράω στα ανόητα μεγάλα κούφια λόγια
 που ξεστόμισα μεγάλος//
Όταν ξεφουσκώσω μνήμες, μπαλόνι θέλω να έχω υπάρξει
Ένα τεράστιο περήφανο,ολοστρόγγυλο μπαλόνι  που τό'σκασε  απ'τα χέρια πεντάχρου παιδιού σε λούνα-παρκ /
για να δει τον κόσμο απο ψηλά,
λίγο πριν το συνθλίψει η ατμοσφαιρική πίεση, πανυγηρικά..
'Οταν με υιοθετήσει η Αναρχία,  ατμοσφαιρική πίεση να μη θέλω να γίνω/ γιατί καμιά άλλη πίεση δε θα μού'χει απομείνει.
Οι αόρατοι βούρδουλες εξατμίζονται πέντε λεπτά μετά τη βροχή.
Όταν ξεβάφω γκρί,
θέλω να είμαι το πιό έντονο μπλέ για τους τυφλούς
και το πιό πορφυρό κόκκινο για τους ανέραστους.
Όταν ματώσω πλήξη, θέλω το οινόπνευμά μου να έχει περισσότερα λευκά αιμοσφαίρια από το αίμα μου
 και 40% αλκοόλη/
 για να μεθάω τους αποστειρωμένους καθωσπρέπει .
Όταν ξεχειλίζω αμαρτία, δε θέλω ημίμετρα,
θέλω να είμαι το αφορισμένο, αβάφτιστο νεογνό /
Αυτό που βλέπουν οι κυράδες και σταυροκοπιόνται
 γιατί το ανεξερεύντητο,
σατανικό  τους το έχουν ερμηνεύσει .Ρασοφόροι εγκληματίες,προδότες του μαύρου.
'Οταν ξαναπώ ''όταν'' θέλω να με σκοτώσω.
Θέλω να εφεύρω μια μηχανή που να ξαναφέρει στη ζωή φίλους που δε γνώρισα ποτέ
Νίτσε,Μπουκόφσκι,Θορώ,Καμύ και πόσους άλλους/
 που καραδοκούν ανάμεσα στο κούφιο ταβάνι σου και το ασύλληπτο του ουρανού.Φίλοι.
'Οταν..Ωχ.
Με σκότωσα.
Αλλά τουλάχιστον έζησα/
 όταν πέθανα είχα πολλά ζήσει,
είχα;/
Πολλά περισσότερα από όσα προσδοκούσα.
Καί κάτι στίχους περίσσεμα από όσους νόμιζα ότι αντεχω
δορίαιχμος

Βια -σμός

Μπλέ κάφτρες, άγουρες παρθένες, σβήνουν στο δέρμα της ξάδερφης ενδορφίνης.
Αυτής που βιάστηκε από τον  πατέρα τεστοστερόνη.
Η αδερφή της σεροτονίνη, πενθεί και κόβει της φλέβες της
ενώ η ντοπαμίνη ,
ο μικρός της αδελφός μεθά ακόμα
καταλαγιάζοτας το θυμό σε φτηνιάρικα μπάρ που συχνάζουν πουτάνες νωθείες.
Οι ψυχολόγοι σκίσαν τα πτυχία τους όταν ο θεός έχυσε στο πρόσωπό τους/
και με βλέμμα όλο ντροπή κάναν κλύσμα τη βιβλιογραφεία τους γαστρεντερικά.
Οι αρχές βάλανε τέλη
κυκλοφορίας στο πόσο αίμα κυκλοφορά στην καρδιά πριν ξεχειλίσσει πόνο κόκκινο.
οι γιατροί σήκωσαν τα πόδια ψηλά,
γιατί με τα χέρια τους κράταγαν νυστέρια που έκοβαν τα βλέφαρά τους μη τυχόν και χάσουν καρέ.
Οι δικαστές ταυτίστηκαν.
οι πολιτικοί αυτοκτόνησαν
γιατί ήταν δικό τους παιδί/
και μόλις.... συνειδητοποίησαν τί είχαν κάνει.
δορίαιχμος

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Για πάντα

Πύρινη κόλαση πορτοκαλί και πορφυρή ,
καζάνια τριγύρω,
τράβα με έξω..
τράβα με έξω..
Πιάσε με απο τα μαλλιά και σύρε με εξω.
Βελόνες μου τρυπούν το κρανίο απο μέσα
όνειρα μισοβρασμένα,μισοωμά και εφιάλτες μάγειρες
με κατάλευκες ποδιές
να τηγανίζουν τους βολβούς των ματιών μου
προτηγανισμένες τις επιτυχίες μου σε φίλμ νουάρ να δω.
Ο διάολος είναι σινεφίλ και μάγειρας θεσπέσιος.
Πρεμιέρα που κρατά μέχρι να μαδήσω τρίχα-τρίχα το σκάλπ μου, κάθε τρίχα και μια βουτιά στον παράδεισο.
Μισοβγήκα.
Μια αιμάτινη στάμπα στο σεντόνι προβολής,καλύπτει τους υπότιτλους της παρθενιάς μου,
 ''Για πάντα !'' ούρλιαξα με χείλη,  στεγνά στο πρώτο μου χύσιμο.
Με κόρες ανάποδες τον θάνατο υποδέχτηκα  και ένα ''για πάντα'' γνώριμο,
σχεδόν πανομοιότυπο της καύλας.
Δακρύζω το μητρικό μου γάλα, για να ξεδιψάσω  τους μελλοθάνατους, που γλύφουν υστερικά τα κόκκαλα τους, να μαλακώσουν το μεδούλι.
Κάνει ζέστη στη κόλαση
και όμως έχει τόσο κρύο.
Σύρε με έξω
Έβρασε το σπέρμα μου σε θερμοκρασία ψηλότερη του νερού ,
να  χύσω λάβα τον κόσμο,μήπως εξαυλωθεί φλόγα την ύψιστη
μπας και σωθούμε.
Μα λίγο πρίν..
Να μαι πάλι,μια ανθρωπόμορφη, χάρτινη ιδέα  ύπαρξης αρχειοθετημένη απο νούμερα,σε κυβερνητικά τυπογραφεία,
Υποθήκη τη ζωή μου για δέκα ζωές,νοικιασμένα τα παιδιά μου.
 Ξεσκίζω τις σάρκες μου λεφτά να μοιράσω, να χορτάσουν πεθαμένους προέδρους οι φτωχοί .
Οι ξεχασμένοι σε συρτάρια που βρωμοκοπούν φορμόλη .
Οι αδικημένοι ,οι ξεχασμένοι, οι ταπεινοί , οι δούλοι , οι δειλοί.
Σε στοιβαγμένα προσεχτικά, σχεδόν ψυχαναγκαστικά, απο το θεό βαζάκια.
Κουτάκια, με ενέσιμους σταυρούς και κονσέρβες με πολτοποιημένες καρδιές,
έτοιμα τα φιξάκια του τέρατος.
Σουτάρω το είναι μου στις φλέβες σου,
 κρυφονοθεύω τη μαστούρα σου,όταν δε βλέπεις, για να πάς απο υπερβολική δόση αποδόμησης.
Μήπως και σε πιάσεις απο τα μαλλιά.
Μήπως και ξεράσεις το γάλα που σε κέρασα
 να επιπλεύσεις μέχρι πάνω στο συρτάρι.
Μήπως ακονίσεις το κουτάλι με τούτες  τις λέξεις
 και το ανοίξεις
 και ξεχυθείς στις κολάσεις.
Να γυρίσεις καζάνια ελεύθερε δούλε
Να γεμίσεις κόγχες ματιών με τα δικά σου μάτια,
δολοφόνε δαιμόνων
 των κακών τεχνών..
δορίαιχμος

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Ναπάλμ

Μη ξεχνάς να βομβαρδίζεις τα δευτερόλεπτα
με χαμόγελα..
ναπάλμ ευτυχίας μέχρι ο θάνατος να γίνει τέφρα.
είναι αποψίλωση της κόλασης ,
αποκέντρωση απο τον παράδεισο
που κάποιοι λίγοι
νομάδες χωρίς νόμους ξεκινήσαμε.
Πέντε σφηνάκια θολούρας και μουδιάσματος
και μια τζούρα διαύγειας,λίγο πριν το ξημέρωμα.
Παραπαίω στο φανταστικό
και στο πραγματικό,
φορές τα συγχέω με βιασμό συναινετικό.
Κυοφορία οάσεων
σε έρημες,στείρες
εικόνες..
Αυτές που ξέρασε ο αμφιβληστροειδής
μου,
στο γόνιμο κινηματογραφικό
ρου του χρόνου,
και οικειοθελώς
ανεξίτηλα αποτυπώθηκε στις ίριδές σου.
Ο τελευταίος έκπτωτος πέταξε πιο ψηλά
απο
τον πήγασο που σέρνει την άμαξα της συνείδησης μου.
Σε μια σπηλιά πάνω στα σύννεφα φώλιασε
λίγο μετά την πρεμιέρα
μα τελευταία προβολή της ζωής μου..
Και ξεψύχησε διψασμένος,με ματωμένα πόδια
και ένα κοκκαλιασμένο ιπτάμενο άλογο δυο σύννεφα παρακάτω.
Ένα καρέ μονάχα πριν τους τιτλους του τέλους
στο γαλάζιο σεντόνι του ουρανού.

δορίαιχμος

Δικαιοσύνη

Ναυαγός στα απομεινάρια μιάς βαρυσήμαντης για ζωή υπόσχεσης
απομαγνητισμένες πυξίδες ,μικροί άρκτοι που καταβροχθίζουν λαίμαργα τον ουρανό και ένα ραγισμένο κουπί.
Τρόπαια ενός επικού κυνηγιού θυσαυρού
που θησαυρός αποδεικνύεται και μόνο η έξαψη του κυνηγιού,
χωρίς χάρτη.
Μόνος οδηγός μου το τραγούδι της φάλαινας στον Ατλαντικό Αστερισμό.
ένωση ηπείρων,
μια σύγχρονη αναγκαία παγγαία συλλογικου Νου.
Οι σκευρωμένες συνειδήσεις προϊόντα
οξέων απο μεμονωμένα περιστατικά.
Απόγονη αιμομιξίας χρήματος και εξουσίας.
Η εξαΰλωσή τους και αναδιαμόρφωσή τους έγκειται
στο πόση ελευθερία αντέχει το πετσί σου πριν σε συνθλίψει
η αναπάντεχα μεγάλη ευθύνη της.
Αφου στην εποχή των λόμπι και των κοκτέηλ απληστίας
οι σκλάβοι πεθαίνουν για διαμάντια.
Ακόμα.Ακόμα.Το πιστεύεις;
Άλλοι στη σιέρρα λεόνε με τα παιδιά τους αγκαλιά
να προσπαθούν να βγάλουν τη μερα.
Άλλοι υπηρετώντας τους προνομιούχους
για να κατοικήσουν για πάντα μέσα σε μια διαμεντένια ματαιόδοξη ύπαρξη.
ξεχνώντας ότι η πραγματικη ευτυχία..
είναι να είσαι ένα πολύχρωμο βότσαλο
που σε χτυπά το κύμα,
μια καλοκαιρινή πανσέληνο!
Τα κατάρτια μου έσπασαν σα λεπτά κλαράκια στους νοητικούς
μου τυφώνες
και τώρα οι όρκες τραγουδάνε ύμνους για το θυσαυρό
που βρέθηκε από ό,τι όλα δείχνουν.
Ένα κλειδί.
Αυτό που θα αφανίσει και τους πιο αμοδιψείς καρχαρίες ιδανικών,
κατοικεί πίσω από την πόρτα του Εγώ.
Απο την κλειδαρότρυπα αν κοιτάξεις μια στιγμή
θα δεις το εμεις,
να θηλάζει απο το μαστό της Αναρχίας,
την πρώτη τροφή.
Την Ελευθερία.
Αυτήν ξεκλειδώνει το πολυπόθητο κλειδί.
Στα σεντούκια κατοικεί μονάχα κενό,
ο θησαυρός βρίσκεται..
στην αύρα του υπάρχω.
Ένας απόκληρος ναυαγός του αύριο
πειρατής σε αρμάδες που διεκδίκησαν στιγμές.
Για το τώρα
για το εδώ
και για όλους τους πολεμιστές του φωτός.
δορίαιχμος

1-2

Καπνός και δάκρυα οι πιο μισητοί εραστές
πνίξαν σε χρέη τα παιδιά σας απο χτές..
βολικά βλαμμένοι οι σήμερα
μετουσιώσατε τα πάντα σε εφήμερα.
και κάποιοι εδώ ,που δεν πνίγονται σε νεροχίτες
βαράνε άλλους που παριστάνουν τους χίτες
αποψίλωση δασών, εξαύλωση συνειδήσεων
1 γραμμάριο χρυσάφι, 2 γενεές εκλείψεων
Σπασμένα όνειρα ραγισμένες υπάρξεις
και συ εκεί ανάμεσα να μην μπορείς να κλάψεις.....

Απόσπασμα από το περίεργο όνειρο ενός δελφινιού

-Περίεργο,χθές βράδυ, ονειρεύτηκα πάλι ότι είμαι άνθρωπος.
-Τι σου συμβαίνει;Τί είδες πάλι;
Αυτό το φεγγάρι, πάλι σου έφερε αϋπνίες;
-Νά'μαι πάλι εδώ στεγνός απο λέξεις
στον ωκεανό της λήθης το άπατο
προσδοκιών τσουνάμι.
Ο καταρράχτης στην νωχελική του υπόσταση, γινεται βούρκος.
Γαμώτο,όταν οι λέξεις δεν κολυμπάνε,.
οι πράξεις δε θα γίνουν ποτέ κολυμβήτριες δεινές..
Καί η ανάγκη για δελφίνια είναι μεγαλύτερη απο ποτέ
Σε αυτόν τον υδρόβιο μαραθώνιο έμαθα αυτά που κολυμπάγαν στο αίμα μου
αιμοσφαιρία θύμησης,
με αιμάτινο μελάνι,ψίθυροι που φώλιασαν για πάντα στην καρδιά μου
και στη μεγαλύτερη κραυγή της.
Αυτήν..την ώρα της συνειδητής ποίησης.
Λευκές σελίδες οι ανθρώπινες μέρες.
Πένα ξέχασα να πάρω μαζί, μα αποδείχτηκε πιο χρήσιμο,
το ανθρωπόμορφο σκεύος που φιλοξενεί την ψυχή μου.
Υπάρχει ένα μέρος μέσα μου,κρυφό μου,
που κουβαλώ και νιώθω το φορτίο του. Κάθε φορά
που παίρνω ανάσα.
Για να μου θυμίζει ότι σε αυτό το μέρος κατοικει μονάχα ένας κάτοικος.
Η ελευθερία.
Αυτή που δεν έκλεψε ποτέ απο το οξυγόνο μου
μονάχα μεταμφιεσμένη σε δελφίνι μου θύμισε ότι τα πιο αληθινά ''αεροπλανικά'' γίνονται,
έξω απο δεξαμενές,σε ωκεανούς αγριεμένους..
και χωρίς λεφτά.
Με μόνη κινητήρια δύναμη
την ανάγκη να δαμάσει το κύμα..
-Να ονειρεύεσαι πιο συχνά..Πάμε για ''αεροπλανικά;''
-Πάμε.Στο επόμενο όνειρο θα επιστρέψω σαν τον Carlo Giulliani.
Αφιερώνω τα σημερινά μακροβούτια μου σε αυτόν.
-Δεν ξέρω ποιός είναι αυτός.
-Άνθρωπος που έζησε σα δελφίνι
παρ'ολη την λειψυδρία γύρω.
Ζήσε σαν άνθρωπος εσύ μια μέρα στον ωκεανό,ολόκληρη ομως.
έτσι καθε μέρα η ζωή σου να'ταν
θα καταλάβαινες το μεγαλείο της λέξης.
-Ποιάς λέξης;Τι μουρμουράς πάλι;
-Ελευθερία.Μη δινεις σημασια.
Κολύμπα..

δορίαιχμος

Κολάζ απο την κόλαση και παράς απ'τον παράδεισο

η μακροβιότητα των εξουσιαστικών αρχών είναι η αιτία μα και το αποτέλεσμα -φαύλο αξίωμα- της ανικανότητας μας για αυτοδιαχείριση.
Ένας κούκος θα φέρει απλά και άλλους.Όλοι μαζί θα κουβαλήσουν την άνοιξη.
Σταματήστε να λερώνετε τα όνειρά μου στα κατουρημένα παιδικά σας κατάλοιπα απο κάποτε κρεβάτια και ντιβάνια ανασφαλειών.
Υπάρχω σαν ανάσα του πεπρωμένου μέσα στο βήχα μια υπαρξιακής πνευμονίας..και έχω την ιατρειά,αλλά ο βήχας κάνει σέξι τη φωνή μου.'Ετσι διάβασα σε μια απο τις άναλώσιμες ''βίβλους'' σας ,αυτές του περιπτέρου.
Η εκκλησία είναι ένας λόγος που δεν αγαπώ τις κυριακές,ο άλλος είναι οτι η ενσωμάτωση στον 21ο αιώνα της καριέρας,έκανε τις Δευτέρες μισητές για τον κόσμο.Όλο.
Η ζωή είναι η συλλογή στιγμών,φωτογραφίες απο τον παράδεισο και την κόλαση που δε χρειάζεται να ζήσεις στην επόμενη ζωή,αλλά μάντεψε·είσαι ήδη εκεί. Τί περιμένεις;
Αγαπώ δύο πράγματα.
Αλλά το πράγμα είναι άψυχο λογοτεχνικά -μού παν και υλισμού προφήτης -μού παν
για αυτό θα πώ, ιδέες.
Αυτή που δεν έχω για τον εαυτό μου, γιατί έτσι είμαι ανοιχτός σε αυτές και αυτή που έχεις εσύ, τη στιγμή που διαβάζεις αυτά.
Αυτά τα λίγα κομμάτια άτακτου πάζλ -παιχνίδι πράγμα-
για ένα παιχνίδι φρονίμων.
δορίαιχμος

Πάνοπλα Αστέρια

Τα αστέρια οπλοφορούν αν δεν ξέρεις πως να τα κοιτάξεις.Αν τα κοιτάξεις στραβά, θα δείς αστρικές σφαίρες απο ρεβόλβερ συνειδήσεων,
καρφωμένες στα μυαλά των δειλών.
Αν τα κοιτάξεις όπως τους αρμόζει θα παγώσεις τη στιγμή που,
απο κάμπιες γίνονται πεταλούδες.
Για να μπορώ να σου φέρνω και μια να πετά πλάι σου,
μια για κάθε ευχή σου.
Μέχρι να γίνουμε σμήνος
και να γεμίσουμε τον ουρανό.
Μέχρι κάθε κάννη όπλου να ρίχνει μόνο πεταλούδες.
Κατά ριπάς.
δορίαιχμος

Εντροπίας Επιστολή

Αγαπημένη εντροπία ,
σου γράφω για να σε ευχαριστήσω που άρχισε ήδη να ευωδιάζει κάτι,
ακριβώς όπως υποσχέθηκες.
Στα μισοκαμμένα δάση των ονειροπόλων ανθίζουν ακόμα μικρές προσφορές στους ανυπότακτους , απο την απαρχή του ανθρώπου.
Μα μοιάζουν περισσότερο πιά με μαυροκόκκινα κρίνα παρά με τσουκνίδες.
Γιατί όσο προχωράει η φωτιά, η ανάγκη για όνειρα είναι μεγαλύτερη απο ποτέ..Και τα όνειρα της τσουκνίδας είναι σκιές αιχμηρές στα πέταλα των κρίνων μας.
Για αυτό εξελιχθήκαμε,
για ένα ''Αν'' !
Κι'αν εξαϋλωθεί η αξία των ονείρων ;
Τότε άλλο δε μένει πέρα απο, κρίνα άγρια όλο το Σύμπαν να μοσχοβολήσει.
Και ας μείνουν και δυο πέταλα να αιωρούνται στο διάστημα παντοτινά.
Για να θυμίζουν στους επόμενους.
Πως εδώ κάποτε κατοίκησαν όνειρα σποραδικά,
συνειδητά ανθισμένα.
Ανάμεσα σε αναρίθμητους φυτεμένους,αποστειρωμένα κλαδεμένους εφιάλτες.
Όνειρα που μετουσιώθηκαν σε αναρριχητικές πράξεις,
όπως ακριβώς σου ειχα υποσχεθεί και εγώ.
Σε ευχαριστώ περισσότερο απο ποτέ,
δορίαιχμος

Για ψυχή


Στα αζήτητα

Στα αζήτητα ο ξεχασμένος του αιώνα.
Ποιός αγώνας;Με μια κατάντια προσευχή ξορκίζω την παθητική ζωή
Αν νικηθήκαμε απο της λήθης τα τερτίπια δεν έμμελε να συμβεί
ούτως ή άλλως
Τι κλαίς;
Για γέλα λίγο τώρα..
Αν νικήσαμε ήταν που υποκλίθηκαν οι προσευχές στην θεϊκή απλότητα του γίγνεσθαι.
Ο αγώνας, ο υμνητής του άπειρου
αυτός που θυμάσαι
Και έχει ρίζες μέσα σου.
Αλλά {παρα}βλέπεις..
Για μια εικονική πραγματικότητα.

δορίαιχμος

Λευκό Αιμοσφαίριο


Στις φλέβες μου κυλά η τοξικότητα της λήθης, ο άσχημος ξάδερφος της απραξίας.
Το τελευταίο λευκό αιμοσφαίριο , κάνει αντάρτικο στα βουνά των αρτηριών μου...
καμικάζι αυτοχθονίας και χλευασμού, στη μόλυνση που με διακατέχει. Απο το πηγαιμο μου ,πιό νωρίς, από την άφιξή μου όλα φαίνονταν διαφορετικά,
εξαρχής δικαιώθηκα στην παράλυση του πεπρωμενου μου,
έπιασα τα ηνία με την υπόσχεση να μην τα ξαναφήσω.
Δεν απαξίωσα ποτέ τα λεγόμενα μου, μοναχα αμφισβήτησα τις προθέσεις τ
ου ακαταλόγιστου.
Διώκτης ανυπαρξίας ,λάτρης αέναης εφηβείας, σχιζοφρενής απαράμιλλης τρομοκρατίας.
Εσύ τώρα πές μου,ποιός είναι τρομοκράτης και τις φλέβες μου αμέσως θα σφαγιάσω, ευλαβικά να σου χαρίσω τον αντάρτη.
Στο κόκκινο άλογο τα πόνταρα ΟΛΑ και μάντεψε,
δε με νοιάζει αν θα χάσω, γιατί χαμένος τελικά
είναι αυτός που δεν έπαιξε.Πράσσειν άλογα λες
και υμνείς τη διαφορετικότητά σου.
Στις κατηφόρες πάντα κόβω τα φρένα για να νιώσω ζωντανός,
αν κοιτάξεις καλά στο βαρετό σου ταξίδι θα δεις σκισμένα χαλινάρια στις άκρες του αγρού.
και κάμποσες θυσιασμένες πορφυρές αλητείες, να αποσυντίθενται μοσχοβολώντας ξεκίνημα, κάνοντας αξίωμα αυτο ακριβώς.
Χρειάζεται θυσία και απώλεια για να υπάρξεις.
Οι μονίμως κερδισμένοι, δεν έζησαν ποτέ..

δορίαιχμος

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Στα γνωστά λημέρια

Στις παράγκες του χτες επαίτης .
Στις μετροπόλεις του αύριο,
χαμάλης..
με ένα χαρτόκουτο σκεπή και δυο κουβάδες σύννεφα.
Τι και αν βραχώ;
Υπεροξυγόνωση απάθειας και φιλαυτείας, πολτοποιητών συνειδήσεων κέρασμα..
και γω σας πνίγω.
Πότε πότε οι σκευρωμένες παραγκουπόλεις ζητάνε ένα δεύτερο ζωγράφου χέρι.
Πότε ποτε μου χαρίζουν μια παλέτα,
τι και αν δεν έχω χρώματα;
Εδώ κόβαν βόλτες οι απαγορευμένες αποχρώσεις της αγάπης.
Καποτε.
Έδώ ξεψύχησαν ηρωικά οι πρώτες δειλές ουτοπίες.
Κάποτε;
Ζητείται ένα δεύτερο μυαλό για τα αζήτητα ποίηματα που ξεστομίστηκαν απο άλαλους άμυαλους ιππότες.
Τι και αν δεν είχαν πρώτο;
Ένα δεύτερο μάτι κυλάει στην κατηφόρα στην οδο ''μονόφθαλμων''
και τρέχουν ...τρέχουν..
Κοίτα.
Κοίτα πως τρέχουν οι τρελοί με τις κενές τις κόγχες,
 να διεκδικήσουν κηδεμονία βασιλείας.
Εδώ μοιράζουν τσίγκινα στέμματα.
Εδώ που κάποιοι ακομα,παίζουν με σύννεφα..

δορίαιχμος

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Αν;..υπαρξία


Φολίδες και Λάβα

Πλημμύρα οι σκέψεις και πνίγομαι σε δαύτες μέσα.
Με το καιρό ο νυχτοφύλακας του φράγματος μαθαίνει να αφήνει νερό ελεγχόμενο.
Καθαρση.
Υδρογόνο δύο οξυγόνο,
 ο πνευματικός πατέρας των νευρώνων.
Από τα φράγματα του ανεκπλήρωτου
στραγγίζει και εξατμίζεται στο πυρωμένο της κρανιακής μου κοιλότητας.
Απο μέσα.
Και πονάει..
Πονάει αβάσταχτα.
Λάβα οι σκέψεις όταν ανακατώνονται με φρενίτιδα.
Και αναθυμιάσεις.
Αναθυμιάσεις μεθυστικές.. παντού στο σύμπαν τριγύρω απο την ένωση αυτή.
Για κολυμπήθρα μου φέραν
 Ένα χάλκινο σφυρήλατο καζάνι
στη μέση του πρίν και του μετά.
Εκεί θα με βρείς να σμιλεύω το τώρα.
Αντί για λάδι φρόντισε να φέρει το αίμα
θυσιασμένων στιγμών, στο μάταιο, καννίβαλο, αδηφάγο όνομα της πληρότητας.
Πόσο λάθος έκανα μου υπενθύμιζε η απλότητα καθώς ψυχορραγούσε.
Και πέθαινα στα βαφτίσια μου.Κάθε φορά.
Φορούσα τα βαφτιστικά μου ρούχα,ραμμένα απο δέρματα προηγούμενων ζωών μου όμως, στιγμές πριν πεθάνω.
Σαν τα φίδια.
Άλλαζα δέρμα ξέρεις ,συνειδητά και επώδυνα,
κάθε φορά που ένιωθα ότι σέρνομαι με τη κοιλιά.
Για να θυμάμαι να σηκώνομαι όρθιος να κοιτάω ψηλά.
Για να θυμάμαι πώς σε πρωτοντίκρυσα, ελπίδα.
Σου χαρίζω τα βαφτίστικά ρούχα μου  λοιπόν,
να τα απλώσεις σε φεγγάρι ολόγιομο να δεις,
μέσα απο τις πεθαμένες φολίδες μου,
τα χρώματα τα πιο ζωντανά.
Γιατί αυτά τα χρωστώ σε σένα.
Γιατί εσύ με έκανες ζωγράφο των λέξεων,
των στιγμών,
των ονείρων,
του τώρα.
Τις στιγμής..
και του πάντα.

δορίαιχμος

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Επιστροφή

Στη λιμουζίνα της στέπας λαθρεπιβάτης,
σε εντόσθια σαρκοβόρων αναγκών
 μυρηκάζω τάλαντα μύρια,
σε προσευχές και μειάσματα αδύναμων ψυχών.
Να προσέχω το οξυγόνο και τα παιδιά που ασφυκτιούν.
Η ανυπαρξία στην υπεροξυγόνωση ατροφεί,
έτσι μου λέν οι σβούρες τους
στο στροβιλισμό για την ενηλικίωση -
παραίτηση να με χορτάσουν.
Στα νούφαρα της λειψυδρίας
 αποστεωμένα ξόρκια νερού από ένα άλλοτε ένδοξο παρελθόν ,στα αζήτητα της λήθης -
ξεχασμένο.
Στο νιαούρισμα του σκύλου
ερωτέυτηκα το γαύγισμα της γάτας
ερμαφρόδιτη συνουσία,σημείο ,υπερπέραν..
και πίσω πάλι.
Ευθεία έγινα και παραπάτησα ίσως επίτηδες στάση να έκανα
στον αστικό το μύθο.
Ό,τι δεν πόθησα αρκετά , αυτοκτόνησε στις μεγαλουπόλεις με τη μορφή γκρίζου κύκνου, σε ένα παρανοϊκό άσμα εγγαστρίμυθου,
μα
μουγκού μαυραγορίτη στιγμών.
Παλιάτσοι με στολές,
θρύψαλλα και αμυχές,
συστολές και αποχρώσεις του μίζερου πότε.
Όλα παιχνίδια
που επινοήθηκαν στη δύση του νεογέννητου γέροντα.
Το όνομα αυτουνού;
Ποτέ.
Χορεύω στο τραγούδι της σαύρας και χαμογελώ στη χρησιμότητα του μάταιου.
Επιστροφή στη στέπα,όπως πρώτα..
Μα αυτή τη φορά..
Ξυπόλητος.

δορίαιχμος

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Στην άλλη πλευρά

Άκου πως βαριανασαίνουν οι αλαφροίσκιωτοι
στο αναστεναγμό τους βρίσκουν καταφύγιο τα σύννεφα της υποτιθέμενης ύπαρξής μου..
για να δουν ξανά παιδιά ξεχασμένα
 το φώς της αισιοδοξίας.
Είμαι παιδί
σε αλάνα με συρματοπλέγματα,
με έναν κόφτη ένα σκανταλιάρικο μειδίαμα
και ένα φλογισμένο βλέμμα.
Είμαι όμως και ο αστυφύλακας που τον περιμένει στο απέναντι πεζοδρόμιο.. και όταν γίνομαι αυτός δε θέλω να ζω.
με στολή,γκλόμπ και θανατηφόρα μολύβια.
Ενίοτε γίνομαι και το συρματόπλεγμα που μόλις παραβιάστηκε.
Άλλοτε ακόμα και ο κόφτης που
τόσο περήφανα τερμάτισε μια σκλαβιά.
Αν μπορώ να είμαι όλα αυτά.
Μπορώ να γίνω οι γονείς του μικρού παιδιού.
Ο Αγώνας η Ελπίδα.
Καθώς και τα εγγόνια τους,
η Ελευθερία ,
η Ειρήνη ,


η Αγάπη.

δορίαιχμος

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Βισμούθιο



Πανδαισιακή αποδόμηση ρινισμάτων
ανθρώπινων κυττάρων στο φαντασιακό πλέγμα της λήθης.
Παγιδευμένα
φτιαγμένα απο βισμούθιο
και ψίθυρους διαύγειας
διάρκειας,
μα πάντα ελεύθερα.
Ο,τιδήποτε βάφτισες στην υπαρξιακή κολυμπήθρα σου με στάχτη
με το όνομα "αφεντικό",
ή ακόμα και αν σε βάφτισαν με την επιβολή την ίδια
μη το φοβάσαι.
Η Εντροπία φρόντισε για σένα να δομήσεις ,
το αντίπαλο δέος στο κάλπικο,
το Αυθεντικό.
Αφεντικό και Αυθεντικό.
Κατηγορήθηκα ότι δίνω ορισμούς
μα ένας εξόριστος;
Μόνο αφορισμούς μπορεί να [απο]δώσει.
/αποδομήσει/
Κάνω χώρο για το δικό σου ορισμό
Ο προ-
ορισμός μου έκανε salto mortale στο χωροχρονικό άτεγκτο.
Εσύ δε ήσουν εγώ που ήθελες πάντα σύνθετες λέξεις;
Μην τείνεις να πιάσεις τη φαρέτρα σου
σε μένα απευθύνομαι.
Σε ποιόν;
Άλλωστε εδώ που μας φέρανε οι καταραμένοι
οι καρδιές στοιχειώνονται απο όνειρα,
λέει.
Να θυμάμαι :
Το μυαλο γίνεται όπλο μαζικής καταστροφής
άλλοτε.
Μπορεί όμως και να αφουγκραστεί ακροβατικές καρδιές,
οι δυο χειρότεροι εχθροί,
μα και παντοτινοί εραστές

δορίαιχμος

Εφήμερα μα Αληθινά

Μια αιωνιότητα..
Και ένα γαμημένο δευτερόλεπτο
σα πούπουλο,
που σου χαιδεύει σαδιστικά το λαιμό.
Δεν υπέκυψα ποτε στην ιδέα
να σβήσω,
τις ανηφόρες κι τις πανηγυρικές κατηφόρες μου
τα μέσα μου
τα δικά μου.
Τα δικα μας..
Ίσως,
Έρχομαι.
Για την ακρίβεια είμαι πάντα έδω,είμαι εκεί,
είμαι;
{ποίός είμαι και γιατι στα λεω αυτα;}
παντού.
δεν παύει να είναι παναθρώπινη
{να ελπίζω ;}
-Ελπίζω ναι,απο επιλογη-
Ανάγκη.
Οι κεραυνοί στις φαντασιακές καταιγίδες σου
είναι μια ψευδάισθηση.
Η μαγεία
έχει για μαξιλάρι
την απόλυτη σιωπή
της εφήμερης,
μα απερίγραπτής μας
Αλήθειας.

δορίαιχμος

Εκεί

Περιμένεις, μισό;Οι ωκεανοί
παλίρροια γίναν πάλι
με καλούν,
μη τυχόν κι ραγίσει ξανά
το κρυστάλλινο φράγμα
Δεν αργώ.

Αμυχές


Πάντα


Ινδιάνικος χορός


Κλάψε μέχρι να φέρεις την Άνοιξη


δεν είχα ποτέ φτερά.Μονάχα όνειρα


Μάυρος Κύκνος

Δεν είμαστε οι στιγμές μας
οι στιγμές μας είναι εμείς
Αντι-λέγεις;
είναι ο χτύπος της καρδιάς μου
ένας.
Ο πρώτος απο τη γέννεση
και ο τελευταίος
στο κυκνειο άσμα,
του μαύρου εξόριστου κύκνου.
Σαν ένα ξεκούρδιστο σπασμένο ρολόι.
που παραδόξως ακούει τα θέλω σου.
Ναι,ο χρόνος ακούει μουσική,
απο το γέλιο ενός τρελού,
ως το κλάμα ενός μωρού,
από τα πιο όμορφα ουράνια τόξα..
που κάνουν τα μάτια, στο φώς.
Στο υποτιμημένο φως του φεγγαριού.
Είναι απλά ο τρόπος του χρόνου
να κάνει τον οίστρο του,
Αστέρια.
Οι αναμνηστικες φωτογραφίες του σύμπαντος
Για εμάς.
Για να χούμε να ταξιδεύουμε.....
Όντως έχω πάει μακριά
Όντως έχω νοιώσει ο τελευταίος άνθρωπος.
Για να μπορώ να είμαι απόλυτος, τουλάχιστον σε ένα πράγμα
οι συναστροφές ψυχών είναι σαν
απόδοση τιμής στην Αγάπη ,
Στο μοίρασμα.
Στό πιο όμορφο
στο πιό μαγικο, αρχέγωνο ένστικτο,
σε αυτό για το οποίο οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι.
Τουλάχιστον αυτό το χρωστάμε στα αστέρια.
Ευχαριστώ.
Άνθρωποι- Αστέρια.

~~~~~

Το αγρίμι και ο μισάνθρωπος κάποτε μέσα μου διεκδίκησαν τη μοναξιά
Στην αρχή νίκησε το αγρίμι.
Μέχρι που εμφανίστηκε απο το πουθενά ένας Άνθρωπος
που δεν ήταν μισός
αλλά ούτε μισούσε.
Και όταν κοίταξα καλύτερα είδα οτι ήμουν εγώ,σα να μου φώναζα απο έτη φωτός μακριά
''Αν δεν μπορείς να μοιραστείς τις στιγμές τότε,
τις εξορίζεις και γίνεσαι αυτό που μισείς''
Και τότε,
γίνομαι η στιγμή.
γίνομαι ο χρόνος που χορεύει με τη μουσική.
Και η δικαίωση του μαύρου κύκνου
στην διεκδίκηση της Ισότητας.
Γίνομαι το κλάμμα μου σαν μωρό,
το πρώτο.
η πρώτη μου στιγμή
στο χωροχρονικό κονσέρτο του Χάους.
Το κύκνειο άσμα
που τραγουδήθηκε
από Ανθρώπους Αστέρια.
Γιατί ναι,δεν υπάρχει Αρχή και Τέλος,
απλά Υπάρχει αυτό που αναζητούμε στις στιγμές
Παντοτινές φωτογραφίες για
να'χουμε να θυμόμαστε.
 ~~~~~
Μια μέρα ένας νεογέννητος,εξόριστος,μαύρος,ερωτευμένος με ουράνια τόξα κύκνος, αποφάσισε να μην κλάψει.
Αλλά να γελάσει..
Όχι,
Όχι σαν τρελός,αλλα σα φόρο τιμής
στη Ζωή..
Και μετά να διεκδίκήσει τα αυτονόητα
Και κάπως έτσι ξεκινησαν όλα.

δορίαιχμος

ΑέρΑ

είμαστε σκουριασμένες μαριονέτες στα ντουλάπια εγγαστρίμυθων που αυτοκτόνησαν
Και αντί να σηκωθούμε να τινάξουμε τη σκόνη
και να διεκδικήσουμε μια πραγματικότητα
χωρίς αυτούς.
Αντί,να κόψουμε τις συρμάτινες ψευδαισθήσεις.
Ασφυκτιούμε μοιρολατρικά μεσα σε ξεχασμένες ντουλάπες,
μαζί με άλλους σκελετούς.
Για μια μόνο,
χαραμάδα αέρα.

δορίαιχμος

Α

η μεγαλύτερη και πιο άνιση μάχη που θα κληθείς ποτέ να δώσεις είναι με τον ίδιο σου τον εαυτό.Ο καλύτερος φίλος σου και χειρότερος εχθρός σου συνάμα,εσύ,ακροβατούν σε νευρώνες σχοινιά.Μονομαχούν με μπαλάντζο την δίψα σου για ζωή και την ακόρεστη λαιμαργία για θάνατο.
Ομερτά.. και τέρμα τα κερασμένα σφηνάκια.
Είμαι πότης ζωής

Σπάσε

Ανακύκλωση στον κύκλο
αθάνατος να ξαναξεννηθεί..
φιλώ τα σκουπίδια σας
φθόνο μη τύχει και νιώσουν.
Ο ήχος της σκουπιδιάρας το πρωί,
λαιμητόμος ονείρων αντάρτικων και παρακμιακών.
Φτύνω τα εντόσθιά μου στη διάνοια της υπακοής σας
και στο δολοφόνο του ουρανού
με την βιονική ακοή..
μόνο και μόνο επειδη κρυφάκουσε,
τα πιο ενδόμυχα Σ'αγαπω.
Στις αχανείς πεδιάδες των ''πρέπει'' σου
έγινα το χώμα,
οι πέτρες,
τα δέντρα
και τα αγρίμια,
απάτητων βουνοκορφών σου..
και ας ξέμεινα απο ριπές οξυγόνου.
Τρέχω πιο γοργά απο τον χρόνο
για να μπορεί ο περιπατητής να ξαποστάσει
και να φουμάρει μύρια τώρα.
Ασελγώ σε ανούσια όσια
για την εκσπερματωση,του μπορώ
και για τον δρασκελισμό του αύριο..
στο σήμερα..
και τούμπαλιν !
γιατί σαν αγέραστο παιδί που ειμαι
Τα αθάνατα ναι.
Αυτά με διάλεξαν..
Και ας νόμιζα πάντα το αντίθετο.
Ο άνθρωπος...

δορίαιχμος

Για μένα.


Αγγελικά κοράκια σε υπαρξιακά καζίνο

Ό,τι δεν διανοήθηκα
να σκεφτώ,
αυτοκτόνησε πέφτοντας απο το θεμέλια της σκέψη σας,
στον ουρανό των πρέπει σας.
Ανάποδα..
και μέσα σε καζίνο..
Και όταν έχασα τα παντα και επαιξα τη ζωη μου
`και μια αιωνιότητα΄
σε ζυγισμένα απο άλλους ζάρια γιατί γνώριζα
αυτό που αγνοούσα.
Κέρδισα.
Και απο τότε μπορώ και πετώ.
Φορές ,ακοροβατώ σε δύο παράλληλα σχοινιά
που συναντώνται σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν Θεό
Το ασύλληπτο.
Το ένα σχοινί στο πόδι της καρδιάς είναι φθαρμένο,ταλαιπωρημένο και έτοιμο να σπάσει.
Θέλει προσοχή και φροντίδα.
Το Άλλο είναι ανθεκτικότατο και είναι για τη μέρα που θα οδεύσω απλά με λογική.
Για ουρανό έχω το χάος όσων θα συμβουν..
Και περπατώ σε σύννεφα αναμνήσεις.
Και αν κοιτάξω ψηλά για να κοιτάξω τα αστέρια δεν είναι,για να διαβάσω τα αστέρια,μην προδικάζεις.
Αλλα για να σκεφτώ
ότι δε διανοήθηκα!
Αλλά πια δε φοβάμαι,γιατί την πρώτη φορά που κέρδισα
μια παρτίδα
με αντέμειψε, ο ίδιος μου ο εαυτός
ένα ζευγάρι
ολοκαίνουργια
μαύρα φτερά!

δορίαιχμος

Προσοχή!Τηρείτε τα όρια.


η ίδια η έννοια των ορίων δε θα είχε θεσπιστεί,αν δεν υπήρχε

ΚΑΤΙ
στην άλλη πλευρά

Ο στο 0


Αν ξαναγεννηθώ λουλούδι, να γεννηθώ αγριόχορτο περήφανο,
απο αυτά που φυτρώνουν σε τσιμεντένιες ζούγκλες
και πάιρνει το πράσινο αίμα του πίσω.
Χλωροφύλη και εκδίκηση; Αραχνούφαντες,σκιές υπάρξεις βλέπω να περπατούν στον ορίζοντα των ματιών μου.
Προστάτες του ονείρου και του πραγματικού ισορροπιστές,μάγοι και αμφισβητίες του πεπατημένου
κάτι παραπάνω απο σκέτο άνθρακα,τον συνδετικό κρίκο,την ύλη των όλων
στο περιοδικό πίνακα των στοιχείων.Και των στοιχειών ενίοτε.
Άνθρακας;Ναι αλλά και ψυχή.
Για την αποδόμηση υπερτιμημένων ''ευγενών'' μετάλλων με πρωτεία...
Ασήμι άντι για χρύσος,βότσαλο στην ακροθαλασσιά; Ακόμα καλύτερα,εκει ΑΚΡΙΒΩΣ που ταλαντεύεται το κύμα
στην θάλασσα των προσδοκιών μου.
Και ας έχω αφαλό που δεν είμαι ο πρώτος Άνθρωπος.
Κουβαλώ πάντα μαζί μου ένα κομάτι δικό του.Σπίθα,πνέυμα,διάνοια.
Ενέργεια.Πέτρα σεληνιακή απο το φεγγάρι που ξημερώνει για λίγους...
και ανάμεσα; τα δευτερόλεπτα .σαν την πρώτη σονάτα που σκαρφίστηκε ο μπετόβεν σαν παιδί και έχει κυριολεκτικά αποτυπωθεί στο συμπαντικό DNA..
σαν κύμα αιωρείται ακόμα κάπου εκεί έξω το ξέρεις;Αν είσαι διορατικός και λίγο τυχερος μπορείς να το αποκωδικοποιήσεις.
Να το ακούσεις,να το βιώσεις,να γίνεις
ακόμα και ο ίδιος.
Ένα
Απλά για να εξαυλωθούν και τα λάθη μου στο μηδέν ,γιατί αν το τίποτα με σύμβολο ορίσεις του δίνεις ύπαρξη..
Βάζω όμικρον στο μηδέν και το κάνω Ουρανό.
Αστέρια και νύχτες ατελείωτες.
Ναι,είναι ωραίος ο ορίζοντας των ματιών μου
και το πιο ωραίο είναι το άθροισμα των οριζόντων όλων και χωρίς τσιγκουνιές...
γιατί αν περάσουμε τη κόκκινη ανύπαρκτη γραμμή και ο ορίζοντας
γινει των ματιών ΜΑΣ
ίσως ξαναγίνουμε πρώτοι Άνθρωποι
και γευτούμε την πολυπόθητη Ουτοπία.
δορίαιχμος

Σπίρτο


Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Σκόρπιες Σκέψεις

Είμαστε η γενιά που γεννήθηκε απο μάνα την αποδόμηση και πατέρα τον μηδενισμό.
Γαλουχήθηκε απο λάθη των γονιών των γονιών μας,
ρεύτηκε τα κατάλοιπα πολέμων και κατοχών
και μετα αποκοιμήθηκε σε ξύλινα κρεβάτια ελπίδων..που ύστερα καθρεφτίστηκαν σε προσδοκίες.
Προσδοκίες και ξένα όνειρα.. στα βρεφικά σωματά μας,χωρίς καν να ερωτηθούμε για αυτό.Είμαστε η γενιά που  ήταν μάρτυρας και συμμέτοχος ενος μέσου τελείως εκφυλισμένου πλέον,
της τηλεόρασης και αυτού που πλέον πρεσβεύει.Παρακολουθήσαμε προσεχτικά την παρακμή της τη σκεύρωση -ναι αυτο  πρεσβεύει-της συλλογικής συνείδησης ,την αφαίμαξη της ελπίδας.Όχι μόνο το αφήσαμε να συμβεί αλλά και τώρα που γνωρίζουμε για δαύτο,γινόμαστε απο μάρτυρες, συνένοχοι του εγκλήματος.
Είμαστε η γενιά που επειδή δε χρειάστηκε να πολεμήσει για τα αυτονόητα,να είναι η πρώτη που θα  ζήσει την πραγματική άλλαγη,το πραγματικό  όνειρο,την πολυπόθητη ουτοπία,να ανέβει ένα σκαλοπάτι στη σκάλα της εξέλιξης, -υποκειμενικό-.
Εντερνίστηκε ύστερα απο εθελούσια πλύση εγκεφάλου,έκαψε το τελευταίο της πίξελ στον εγκέφαλο,σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στη συλλογή''μου αρέσει'' για να καλύψει το κενό που άφησε η απώθηση του ανθρώπινου γίγνεσθαι,με ψηφιακά ''καλύπτω το κενό μου''
και ψυχαναγκαστικούς γύψους ματαιοδοξίας.σε κάποιο μεγάλο όνομα ερμηνευτή της.....
πίστας.
Που αυτο-βαφτίστηκε μουσική..Και από την άλλη γαμώ την κοινωνία μου,είμαστε η γενιά που έσκυψε το σάπιο κεφάλι της για να μη βλέπει,-κατάντια;!-τους άστεγους που επειδή ακριβώς σκύψαμε το κεφάλι ,για να μη βλέπουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια.. -απο ερινύες, για το τί αφησαμε να συμβεί.-ακριβώς για Αυτό.Μπορούμε και τους βλέπουμε.Οι άλλοι, οι απο πάνω το άφησαν να συμβεί.Εμείς, ας το σβήσουμε απο τη μνήμη μας με μια τζούρα απο τη σίσα μας
που οι απο πάνω εθελούσια έβαλαν τα υγρά μπαταρίας και τη χλωρίνη  να αναπνεύσουμε.Για να ξεχάσουμε ότι θα μας φορολογήσουν και το οξυγόνο στο άμεσο μέλλον.
Είμαστε παιδιά των ναρκωτικών που γέννησε η κρίση και ''γινόμαστε'' με δόσεις απο 1 ευρώ.
Γιατί όσο περισσότεροι φύγουν απο τη μέσα,τόσο καλύτερα.
Είμαστε λοιπόν η ανεπιθύμητη πλέμπα,έτσι μας έκαναν,έτσι μας κάνουν ..
να σκεφτόμαστε
''Να μείνουμε κάτω'',
''χαμηλά το κεφάλι'',
αν θελήσεις να υπάρξεις έξω απο τα στεγανά μας,θα σε κλείσουμε φυλακή,θα σε αφορίσουμε,θα σε ποτίσουμε σίσα πίξελ,παντελιδόπρετεντέρηδες και ψηφιακά ''μου αρέσει''
-ξεκόλλα ρε-
αλλά και κόκες αν έτυχε να γεννηθείς ένα σκαλοπάτι πιο κοντάτων συστημικά προνομιούχων ζόμπι.
Σάπια όνειρα,φτώχιες,ανεργίες,κρίσεις,εκρήξεις και μα τον άγιο Δολλάριο πια,ξύπνα και πολέμα !
Οπως μπορείς για αρχή, αλλά κάντο.
Αμφισβήτησε,φώναξε,αποδόμησε,αυτοδημιούργησε,νιώσε, για αλλαγή, είναι δύσκολη η αρχή το ξέρω.

Και παραδόξως, είναι ο μοναδικός πόλεμος που ξεκινά με μια ατομική συνειδητοποίηση,
''Ας είμαι αυτό που οι απόγονοί μου θα ναι περήφανοι'' και εγω απόγονος υπήρξα.
.Είμαστε η γενιά που αν δεν είμαστε πρόθυμη να τα δώσουμε όλα για όλα για να γκρεμίσουμε τον τοίχο
ανάμεσα σε μας και τα αστέρια..
θα αργοπεθαίνουμε ρίχνοντας λιθαράκια για το χτίσιμο του τοίχου.

Αντί να γινόμαστε γροθιές ,που θα το γκρεμίσουν συθέμελα.

δορίαιχμος

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Σιχάινομαι τις συμβουλές.Στο έχω πει;

Στον δρόμο της ματαιοδοξίας
περπατουν μαζί δύο μίζερα τερατουργήματα
η ματαιότητα και η δόξα.
Διάλεγε προσεχτικα τους συμπορευτές σου

όταν το βέλος ακονιζόταν

Ο Νεαρός ινδιάνος μόλις είχε ξυπνήσει
στον ύπνο του τα λόγια της θάλασσας ήταν πέρα απο το ακουστικό του φάσματα..
γιατί βρισκόταν στο πιο απύθμενο κομμάτι
Άνοιξε τα μάτια του απότομα
μόλις ειχε αποκοδικωποιήσει το νοημα της Υπαρξής του.
''Στο τέλος αυτό που μετράει δεν είναι τίποτα,
γιατί δε ξέρεις πως θα είσαι
στο τέλος.
Αυτό που μετρά τώρα
είναι να ζεις τη στιγμή λίγο πιο μέσα απο την επιδερμίδα,εκει που πιάνει και λίγο καρδιά.
Πήγαινε όπου δεν έχεις ξαναπάει ώς τώρα
και πήγαινε για σένα.''
Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις της καινούργιας μέρας του ,
ήταν σα να έμαθε να μιλά
από την Αρχή.

Ξέρεις;



Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

οικείο έτσι;


χορός

Δίνω βάση στα υστερόγραφά μου
είναι αυτά που δεν τολμούσα να ξεστομίσω επίσημα
Φοβάμαι τη πεζότητα γιατί είναι ρεαλιστική και βαδίζει πάντα μόνη
Θαύμασα το λυρισμό γιατί είναι οχετός και καβαλάει την έμπνευση εννέα μουσών
Με κέρδισε ο σουρεαλισμός γιατί είναι το κλειδί
Για τα νοητικά μου βαρετά κουτάκια.
Ξέρεις.Αυτά τα ωραιοποιημένα,πολυχρωμα κουτάκια που τόσο μισώ
μα τακτοποιώ με σύνεση στο μυαλό μου
Λες και εξοστρακιστεί κάτι απο το Χάος και δεν υπάρχει μέρος να φιλοξενηθεί
και δυστυχώς; είμαι φιλόξενος τύπος.
Στα όνειρά μου με πλησιάζουν θραυσματά του και μου ψυθιρίζουν
''Βάλε φωτιά'' και γυρίζω κοιτάω το τέλειο αρχείο μου και λέω
''μα τι θα απογίνουν όλα αυτά;'' ''τι θα με ορίζει;''
και τότε πάντα ξυπνώ.
Μία απο αυτές τις μέρες θα σταματήσω να κατασκευάζω κουτάκια θα το δεις.
Όλα θα αιωρούνται μαγικά και άναρχα σε ένα άεναο χορό στην μαγική πίστα του μυαλού μου.
Όπως θα έπρεπε να είναι.
Μεγάλο το τίμημα μα
η έλλειψη βαρύτητας,
και ο χορός
είναι αν μη τι άλλο
πολύ πιο δελεαστικά.
Υ.Γ. τα έγραψα όλα.

δορίαιχμος

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Γίνε αέρας

¨Ασε με να σου ψιθυρίσω δυο λογάκια
και αν δεν σου κάνουν
σηκωνεσαι και φεύγεις.
Πως θα γίνει αυτό όμως
όταν συνέχεια κοιτάς κάτω
''Μου γαργαλάνε τις ίριδες οι σταχτες'' μου λες.'' Και κλαίω''.
Είμαστε στον ίδιο παράδεισο απο φωτιά
αλλά ο καπνός μας κρύβει την ομορφιά
Να στοχεύεις πάντα καρδιά
Σάυτόν τόν κόσμο γεμάτο στάχτη
μόνο έτσι θα βρίσκεις στόχο''

δορίαιχμος