ειμαι

Ειμαι το λευκο χρωμα που αντικρυζει το νεογεννητο μωρο στο πρωτο κλαμα.

Ολα τα χρωματα μαζι δεν ειναι τ'ασπρο;

Σε ενα ουρανιο τοξο αναπηδω απο χρωμα σε χρωμα σε ενα ξεφρενο κρεσεντο στιγμων.

Χορευοντας ψηλα στις μιλονγκες του ουρανου.

Ειμαι το μαυρο.Η ολικη ελλειψη χρωματων οταν στο τελος του χορου ξεμενω απο ανασες.

Καπου αναμεσα στους αριθμους με εχασα για λιγο.

Στο εννεα εζησα για παντα, στο ενα μια στιγμη και καπου εκει ανακαλυψα τα γραμματα.

Με αυτα ντυνω τις νυχτες μου ποιηματα ζεστα,σκιαγραφω πυρινη οψη στην ελπιδα μου σε μια κολλα χαρτι.

Ζητω το δυο.

Για το ημιτονιο αναμεσα στις νοτες επισης ζητω, μια διεση του σολ στο σολο μου, μια υφεση στο λα οταν λακιζω να παιξω.

Ιδιο και το αυτο.

Εγινα η πρωτη ανασα μετα απο ενα φιλι της ζωης μα εγινα και το κυκνειο ασμα του τελευταιου ανθρωπου επι γης.

Δε μετρω πια, μοναχα ονειρευομαι.

Ειμαι η ροη αναμεσα στα δευτερολεπτα,εκει,το ξερεις οτι εκει, ζεις,αλλα δεν το θυμασαι παντα.

Φωναζω και το ακους,μη μετρας τα δευτερολεπτα γινε αυτα.

Ειμαι η λογικη στο μυαλο ενος τρελου και η φρενιτιδα στο μυαλο ενος ερωτευμενου.

Σκοτωσα τα σχηματα,μισησα τα προσχηματα,εκαψα τις φορμες και ακομα υπαρχουν τετραγωνα.

Μα δεν πτοουμαι.

Γιατι αγαπησα τα αδαμαστα σχεδια.Αφιλτραριστες εικονες εγινα

και καπου εκει ξαναχαθηκα.

Νομισα πως εγινα η τελευταια σταγονα αιματος ενος αυτοχειρα για λιγο,

μεχρι που το κοκκινο μου θυμησε πως τα αλλα χρωματα ειχαν παραπονο που δεν τα κοιταξα.

Δεν φοβηθηκα στιγμη.

Ειμαι η στιγμη.

Και αν εχασα τον εαυτο μου ειναι που πιστεψα σε κατι εξω απο μενα.

Πιστεψα σε εσενα,πολυ πριν σε δω.

Και οταν πεταξα να ερθω να σε βρω δεν κοιταξα πισω.

Ειμαι το πεταρισμα των φτερων ενος κολιμπρι,το ανθρωπινο ματι δε συλαμμβανει την ταχυτητα μου.

Δημιουργω το αερακι που σου φυσα το μαλλια και φευγω παλι.

Λιγο πριν μεταμορφοθω σε κορακι σε θυμαμαι,υστερα κοιμαμαι..

και το πρωι,μα τι χαρα ειμαι ανθρωπος παλι.

Αναρωτιεμαι πως ειναι να μην ειμαι ολα αυτα καμια φορα..

Μα δεν εχω καιρο πια για ερωτησεις,

απλα ΕΙΜΑΙ...
Σ