Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Το δικο μας ξημερωμα

Ειναι εκεινα τα χαραματα οταν οι αλλοι βρισκονται στο τελευταιο ονειρο.
Τιτλοι τελους  στα βλεφαρα τους για να ανοιξει η αυλαια στο πραγματικο...
Εκεινες τις μαγικες ωρες,τις δικες μου ωρες,
σμιλευω το δικο μου ξημερωμα.
Αφουγκραζομαι τη σιωπη τους
και αποκωδικοποιω την αναγκη της να υπαρχει..
Το ξημερωμα μου θα εχει κατι απο αυτα που δεν ειπαν,ειτε απο φοβο
ειτε απο συνηθεια.
Ισως γιατι οταν ονειρευονται δε μιλουν.Απλα ακουν.
Εκεινες τις στιγμες με την πενα μου ντυνω λεξεις στο χαρτι την αγαπη και παρολο το μαυρο μελανι μου,της προσδιδω κοκκινο χρωμα.
Ντυνω την αγαπη μη κρυωσει..  κανει τοσο κρυο εξω απο το χαρτι.
Αυτο...
Αυτο ακουν και ονειρευονται την αγαπη...
Υστερα μιλω για ελευθερια και βουρκωνω
Βρεχει τοτε εξω απο το χαρτι, αλλα στα ονειρα δεν υπαρχουν ομπρελες.
Θα στρεψεις το βλεμμα ψηλα ,να υποδεχτεις την πρωτη ψιχαλα και θα χορεψεις στη βροχη.
Νοιωθεις ελευθερος;
Και οταν ξορκιζω το θανατο στο χαρτι,
ειναι τοτε, που βλεπεις να πετας.
Με σκοτωνω καθε φορα για να μπορεις εσυ να δεις τον κοσμο απο ψηλα.
Απο εκει που ξεκινουν τα δακρυα.
Να μου γαργαλησεις τις ιριδες,αυτο θελω μοναχα
..με εικονες αγαπης,τα δακρυα να γινουν καταιγιδα,
να χορεψεις.
Αναρχα..
χωρις τα βηματα που ξερεις ,
στους δρομους της αλλαγης.
Εκει που θυμηθηκες τι θα πει ελευθερια.
Αληθεια το΄χες ξεχασει ποτε;
Το ξημερωμα μου θα σε κοιταξω καταματα, με το ιδιο σπινθηροβολο βλεμμα
εκεινο που κυνηγας  στο ονειρο το απιαστο.
Να σου θυμησω..
Πως και ξυπνιος μπορεις να υπαρχεις στην ανυπαρξια,
να ξεγελας το χρονο,
να συνουσιαζεσαι με τον ερωτα.
Θυμασαι;
Σ

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

ειμαι

Ειμαι το λευκο χρωμα που αντικρυζει το νεογεννητο μωρο στο πρωτο κλαμα.
Ολα τα χρωματα μαζι δεν ειναι τ'ασπρο;
Σε ενα ουρανιο τοξο αναπηδω απο χρωμα σε χρωμα σε ενα ξεφρενο κρεσεντο στιγμων.
Χορευοντας ψηλα στις μιλονγκες του ουρανου.
Ειμαι το μαυρο.Η ολικη ελλειψη χρωματων οταν στο τελος του χορου ξεμενω απο ανασες.
Καπου αναμεσα στους αριθμους με εχασα για λιγο.
Στο εννεα εζησα για παντα, στο ενα μια στιγμη και καπου εκει ανακαλυψα τα γραμματα.
Με αυτα ντυνω τις νυχτες μου ποιηματα ζεστα,σκιαγραφω πυρινη οψη στην ελπιδα μου σε μια κολλα χαρτι.
Ζητω το δυο.
Για το ημιτονιο αναμεσα στις νοτες επισης ζητω, μια διεση του σολ στο σολο μου, μια υφεση στο λα οταν λακιζω να παιξω.
Ιδιο και το αυτο.
Εγινα η πρωτη ανασα μετα απο ενα φιλι της ζωης μα εγινα και το κυκνειο ασμα του τελευταιου ανθρωπου επι γης.
Δε μετρω πια, μοναχα ονειρευομαι.
Ειμαι η ροη αναμεσα στα δευτερολεπτα,εκει,το ξερεις οτι εκει, ζεις,αλλα δεν το θυμασαι παντα.
Φωναζω και το ακους,μη μετρας τα δευτερολεπτα γινε αυτα.
Ειμαι η λογικη στο μυαλο ενος τρελου και η φρενιτιδα στο μυαλο ενος ερωτευμενου.
Σκοτωσα τα σχηματα,μισησα τα προσχηματα,εκαψα τις φορμες και ακομα υπαρχουν τετραγωνα.
Μα δεν πτοουμαι.
Γιατι αγαπησα τα αδαμαστα σχεδια.Αφιλτραριστες εικονες εγινα
και καπου εκει ξαναχαθηκα.
Νομισα πως εγινα η τελευταια σταγονα αιματος ενος αυτοχειρα για λιγο,
μεχρι που το κοκκινο μου θυμησε πως τα αλλα χρωματα ειχαν παραπονο που δεν τα κοιταξα.
Δεν φοβηθηκα στιγμη.
Ειμαι η στιγμη.
Και αν εχασα τον εαυτο μου ειναι που πιστεψα σε κατι εξω απο μενα.
Πιστεψα σε εσενα,πολυ πριν σε δω.
Και οταν πεταξα να ερθω να σε βρω δεν κοιταξα πισω.
Ειμαι το πεταρισμα των φτερων ενος κολιμπρι,το ανθρωπινο ματι δε συλαμμβανει την ταχυτητα μου.
Δημιουργω το αερακι που σου φυσα το μαλλια και φευγω παλι.
Λιγο πριν μεταμορφοθω σε κορακι σε θυμαμαι,υστερα κοιμαμαι..
και το πρωι,μα τι χαρα ειμαι ανθρωπος παλι.

Αναρωτιεμαι πως ειναι να μην ειμαι ολα αυτα καμια φορα..

Μα δεν εχω καιρο πια για ερωτησεις,
απλα ΕΙΜΑΙ...
Σ