Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Υπαρξιακη Αντισταση

''Το μυστικο της υπαρξης σου ειναι η ολικη
ελλειψη φοβου.''  ~Βουδας'
''Για να αντιμετωπισει κανεις εναν ανελευθερο κοσμο, πρεπει  να γινει   τοσο ελευθερος ωστα η ιδια του η υπαρξη να ειναι μια πραξη εξεγερσιακη'' ~ Albert Camus 

Ο,τι εζησεις, ο,τι ζεις , ο,τι περιμενει στη γωνια να το ζησεις ,ολα ΟΛΑ ειναι μεσα σου.
Η πραγματικοτητα και η αληθεια ειναι δυο λεξεις τοσο ιδιες μα τοσο διαφορετικες.
Ο,τι ειδες,ακουσες,ενοιωσες,γευτηκες,βιωσες,υπαρχουν γιατι υπαρχεις εσυ.
Αν παψεις να υπαρχεις θα παψουν να υπαρχουν και αυτα.
Αυτη ειναι η δικη σου πραγματικοτητα.
Η δικη σου πραγματικοτητα περιοριζεται σε ενα δωματιο.
Φαντασου τον κοσμο, σαν εναν πελωριο σπιτι με απειρα δωματια.Το πελωριο αυτο οικοδομημα ειναι η Αληθεια.
Μεσα σε αυτα τα απειρα δωματια κατοικουν αλλες πραγματικοτητες.
Αλλα ''εσυ''.Αλλες προβολες του εαυτου σου,αλλες εμπειριες,αλλα συναισθηματα,αλλες εικονες,αλλες ψυχες.
Αλλοι ''αυλοι'' ανθρωποι.
Οσο και να θελεις  το αντιθετο, δεν μπορεις να μπεις στο διπλα δωματιο.
Δεν μπορεις να επισκεφτεις τον συγκατοικο σου,στο ιδιο σου το σπιτι,μπορεις απλα,αργα τη νυχτα να τον ακουσεις να ξυνει με τα νυχια τους τοιχους, τοτε ειναι που η μοναξια του μυαλου του τον τρελαινει..
να τον ακουσεις να παραμιλα στον υπνο του αναρθρους φθογγους,στιχους ποιητων..
και μες στη μερα να ακουσεις τα καρφια στους τοιχους -η μουσικη σου- , σε μια προσπαθεια να κρεμασει οσο περισσοτερους πινακες στους τοιχους,να ξεχασει τα ντουβαρια,να κρυψει το λευκο,να ντυσει τον κοσμο του χρωμα και τεχνη.
Αφου ο κοσμος μας αποξενωσε τοσο.Αφου τα δωματια ειναι κομματια της αληθειας.Κομματια του σπιτιου...
Γκρεμισε την πραγματικοτητα σου.
Βαλτης συθεμελα φωτια.
Καψε το δωματιο σου.
Μη φοβασαι για τους αλλους δε  θα καουν.Ο αρχιτεκτονας εχε φροντισει να μην εξαπλωνονται οι φωτιες.
Φτιαξε την πραγματικοτητα σου εξω.Απο την αρχη.
Και οσο περισσοτεροι το κανουν τοσο λιγοτερα καρφια θα ακουγονται στους τοιχους.
Και οι δυσπιστοι θα τρομαξουν απο την ησυχια και θα αρχιζουν να κοιτανε απο τα παραθυρα.
Τον κοσμο που νομιζουν οτι ειναι ονειρο.Ακατοικητο.
Και σαν σε αντικρυσουν εξω μαζι με αλλους,θα τρομαξουν..στην αρχη θα ντυσουν το παραθυρο τους να μη μας βλεπουν.
Αλλα καποια στιγμη η ησυχια θα γινει τοσο εκκωφαντικη...Που θα παρουν και αυτοι το τελευταιο τους σπιρτο.
Καντους ανθρωπε να το αναψουν.
Να βγουν εξω.Να χορεψουμε μετα ΟΛΟΙ..
πανω στις σταχτες της απαρχαιωμενης τους αληθειας.
Αυτη τη φορα δε χρειαζεται τσιμεντο.Δε χρειαζονται θεμελια.
Ουτε αρχιτεκτονες,ουτε χτιστες.Ποια ταβανια;
Ανθρωποι χρειαζονται.
Με αναγκη για ουρανο.
Σ