Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

όνειρο


Ο κόκκινος πολεμιστής κουβαλούσε πάντα μαζί το σπαθί του.
Ο μαύρος ποιητής φορούσε πάντα την κουκούλα του.
Ο μπλέ ερωτευμένος είχε πάντα ένα πόνο στην καρδιά
και λίγα ψίχουλα στην τσέπη του για τα πουλιά.
Οι τρεις τους δεν είχαν συναντηθεί ποτέ,
είχαν ομως κάτι κοινό.
Κάθε φορά που ο κόκκινος πολεμιστής σκότωνε με το σπαθί του κάποιον
ο μαύρος ποιητής πενθούσε όλο και πιο πολύ και κρυβόταν καλά με τη κουκούλα του
ακόμα και στο ίδιο του το σπίτι...
Την ίδια στιγμή ο μπλέ ερωτευμένος ένοιωθε άλλο ένα σφάχτη στην καρδιά
και φοβόταν...
Πολύ.
Και είχε παραισθήσεις
 έβλεπε τα σπουργίτια να γίνονται απόκοσμες νυχτερίδες
και τα ψίχουλα να γίνονται ανθρώπινη σάρκα.
Και περνούσαν οι μέρες..και ερχόταν η βροχή.
Και η σάρκα ξεπλενόταν απο τους δρόμους
τα ψίχουλα σάπιζαν στα σπήλαια..
και το αίμα στέγνωνε στη λεπίδα.
Μια μέρα ο μάυρος ποιητής αποφάσισε να βγάλει την κουκούλα
και να δει τον εαυτό στον καθρέφτη.
Πήρε την πένα του
 έκατσε εκεί και περίμενε να γράψει.
Αλλά δεν ερχόταν τίποτα.Καμιά ιδέα.
Ο μαύρος ποιητής έμπηξε την πένα στη δεξιά του παλάμη και είδε τις σταγόνες απο το αίμα του να κάνουν σχέδια στο νιπτήρα...
Ο μαύρος ποιητής έμεινε έκθαμπος να χαζευει το θέαμα και κατάλαβε οτι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα γιατί η πένα του είχε κόψει αρτηρία
 και η ροή δε σταματούσε.
Δεν ήξερε αν ήθελε να σταματήσει όμως όσο τον τρόμαζε και τον αρρώσταινε η όψη τόσο του άρεσαν τα σχέδια...
Και τότε είδε.
Είδε τον κόκκινο πολεμιστή να πετά το σπαθί του στο έδαφος και να πέφτει στα γόνατα
εκλιπαρώντας για συγχώρεση.
Τον είδε να πενθεί και να ουρλιάζει μπροστά απο όλα τα πτώματα, όλων των μαχών του και οι κραυγές του
 τον ζάλισαν και άλλο.
Είδε τον μπλε ερωτευμένο με την ξεριζωμένη του καρδιά στις χούφτες του
 να την προσφέρει στην αγαπημένη του
Και να είναι η πρώτη φορά που δεν τον πονά...
Και ο μαύρος ποιητής ζαλιζόταν και άλλο καθώς έβλεπε με λεπτομέρεια κάθε σημάδι στην καρδιά του μπλέ ερωτευμένου,
 που έδειχνε να είναι η πρώτη φορά που ήταν ευτυχισμένος πραγματικά.
Και περνούσαν οι μέρες.
Τα σπουργίτια δεν ξαναφάνηκαν.
Οι απόκοσμες νυχτερίδες δεν ξανατρόμαξαν ποτέ κανέναν.
O μπλέ ερωτευμένος ξύπνησε στο κρεβάτι του τρομαγμένος σα να είχε συμβεί κάτι κακό.
Κοίταξε ανήσυχος αμέσως την αγαπημένη του,όλα φαίνονταν εντάξει.
Μονάχα η παλάμη του πονούσε λίγο,
όταν κοίταξε, είδε έναν καλά δεμένο επίδεσμο...

δορίαιχμος

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Μίa

Στους ανθρώπους που το έκαναν πράξη.

~και ζήσαν αυτοί καλά
και μεις χειροτερα
Έτσι σου άρεσε να ξεκινάς τα παραμύθια σου ~

Πρέπει να σκοτώσεις τον εαυτό σου για να μπορέσεις να ζήσεις
πρέπει να μπορείς να γίνεις ο άνεμος που θα φτάνει τη κραυγή σου
ως την άλλη άκρη της γης
στο τελευταίο κελί του τελευταίου φυλακισμένου
να γίνεσαι η φλόγα στο κέρι του δωματίου σου
και να λιώνεις το κέρινο σώμα σου μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα.
Να γίνεσαι η γύρη που θα μεταφέρει η μέλισσα λίγο πριν ξεψυχήσει,
γιατί σε τσίμπησε..
και το κεντρί της που θα σε πονέσει,αν τολμήσεις και την πειράξεις
το θέμα ειναι, μπορείς ;
Τις αγαπώ τις μέλισσες γιατι είναι τόσο περήφανες
Ένα ακαριαίο,στιγμιαίο,
τσίμπημα.
Και φευγουν.
Μία ευκαιρια.
Είναι που ξέρουν πόσο πολύτιμη είναι η γύρη που μεταφέρουν..
το φορτίο τους.
Οί μέλισσες έχουν ευθύνη...
Γίνεσαι μια φορά το φορτίο τους;Πρέπει να μπορείς να γίνεις..
αν θέλεις να μπορείς να καταλάβεις τι θα πει Αγάπη
και είναι και η άλλη πλευρά
εμείς, οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Σκεφτόμαστε αυτά και όμως μπορούμε και μισούμε τον διπλανό μας.
Γιατι είμαστε άλλα πλάσματα εμείς,
έχουμε ατσάλινα κεντριά εμείς
καθώς και άπειρα χτυπήματα..
μέχρι να καταλάβουμε μια νύχτα
λίγο πριν την κάνουμε απο εδώ..
Πόσο μα πόσο κακό τελικά καταφέραμε να φτιάξουμε
μόνο και μονο επειδη δε μπορέσαμε να γίνουμε όλα αυτά.
Από μίσος ..
και από έλλειψη Αγάπης και δημιουργίας.
Γιατί σε έναν τέτοιο κόσμο
οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χορέψουν σε ένα κύκλο...
πάνω στη ράχη μιας μέλλισας την ώρα που αυτή πέφτει πανηγυρικά,
αφήνοντας πάνω σου..
το τελευτάιο της τσίμπημα.

~ μιά φορά και έναν καιρό σκότωσα τον εαυτό μου για μπορέσω να ζήσω
Έτσι ξεκινούν τα πιο όμορφα αληθινά παραμύθια~


Για μένα,για σένα,για όλους
μπορούμε μια φορά
μονο μία..
{και ας πεθάνουμε μετα πέφτοντας πανηγυρικα
με ένα πλανήτη ανθρώπους πάνω στη ράχη μας},
να καταλάβουμε την σημασία,
της έννοιας Ζωή ;
Ζήσε

μην επιβιώνεις απλά..
και αν κάποια στιγμή χρειαστεί
μη ξεχνάς
τα πιο ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ όντα
έχουν ένα  μονάχα
χτύπημα.

δορίαιχμος

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Α-πιθανοτητα

--- Αφιερωμενο στο συγχρονο ανθρωπο ---


Ανηκω στην αρενα που φοβος και ελπιδα μονομαχουν μεχρι τελους..
 για αιμοδιψεις κομπαρσους και διοργανωτες πρωταγωνιστες.
Ξεκινησα απο χαμηλα.
Κομπαρσος αφελης ,επευφημουσα δολοφονιες,γενοκτονιες ολοκληρες, απο τις πιο ανηθικες.
Αυτες του μυαλου.
Συγγνωμη;..
Δεν αντεξα πολυ.
Δεν αργησε πολυ.
Σε λιγο αρχισα να στηνω τους δικους μου αγωνες,εφτιαχνα φαβορι,γκρεμιζα μυθους,εβρισκα 'δολοφονους','θυματα',εβαζα στοιχηματα,κερδιζα,οχι παντα,
οχι λεφτα,
ηδονη,
με θανατο ξορκιζα το θανατο.
Δεν ηξερα;Ηξερα,αλλα δε με ενοιαζε;
Συγγνωμη.
Δεν αντεξα πολυ...
Ηθελα ο ιδιος να γινω στιλετο,ξιφος,δορυ και τριαινα,
μηχανη φονικη,φοβικη,φοβομουν ξερεις..
Πριν το καταλαβω ημουν ο φοβος.
Σκοτωνα τις ελπιδες μου,στις δικες μου αρενες,στο μυαλο.
Δεν αντεξα πολυ..
Εγινα ενας αψογος δολοφονος,αυτο που νομιζα παντα οτι θελω,επιτελους.. ημουν το κεντρο του δικου μου κοσμου.
Στοχευα καρδια,εβρισκα καρδια,στοχευα μυαλο,
παλι καρδια εβρισκα.
Τωρα ξερω, στις φλεβες μου κυλα κατι που μοιαζει με αιμα,αλλα δεν ειναι..
Δε μου αρεσει αυτο πια...Ουτε οι επευφυμιες με γεμιζουν.
Θυμαμαι πως ξεκινησα,λυπαμαι τους κομπαρσους..
Θυμαμαι τι εγινα, μισω τους πρωταγωνιστες..
και δες τι εγινα.Αυτο που ειμαι θελω να το σκοτωσω.
Στην αρενα ανηκω,ανηκα δηλαδη,
γιατι σημερα εχω αλλα σχεδια...
Σημερα προς εκπληξη ολων
θα αφησω τα οπλα μου καταγης.
'Γεια σου Ελπιδα,
αυτο ειναι το πιο αιχμηρο δορυ μου,
το φυλαγα για μια ξεχωριστη μερα.
Ειναι δικο σου.
Να σημαδεψεις καρδια...και να το κρατας καλα ακονισμενο.'
Τελευταια υποκλιση,οχι στο πληθος,
μα στην παλια μου αντιπαλο και καινουργια μου ζωη.
Τωρα ξερω τι θα ξαναγεννηθω.
Φαβορι;Δε νομιζω.
Μια Α-πιθανοτητα.

Σ



Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Mια μερα


Ισα,μοναχα,ισως να ακoυσα κατι...
δε ξερω αν ηταν φωνη ,για λιγο μου φανηκε πως ακουσα χρωματα
'να καουν οι γκριζες αυρες' μου ψιθυρισε μια πολυκατοικια..δεν ειμαι τρελος το ορκιζομαι.
Λιγο πριν ενα φαναρι στη βουλιαγμενης αναψε λευκο και μια πετρα ουρλιαξε :
''Ελευθερος για ουρανο''!
Απο τοτε κοιμαμαι στα συννεφα.
Ειναι μερες τωρα που η φωτια κατασπαραζει τη καρδια της πολης.
Μετρω αντιστροφα το χρονο να κυλα,απο ψηλα μετρω τα φυλλα της λευκας..
και οταν χανω το μετρημα γελω τοσο δυνατα που αναβω καινουργιες εστιες.
Στις σπιθες.Στις σπιθες της αλλαγης.
Στη λαιλαπα της καθαρσης,εκει οριζομαι,
ορκιζομαι.
Ταβανια ποτε ξανα.

Σ

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Το δικο μας ξημερωμα

Ειναι εκεινα τα χαραματα οταν οι αλλοι βρισκονται στο τελευταιο ονειρο.
Τιτλοι τελους  στα βλεφαρα τους για να ανοιξει η αυλαια στο πραγματικο...
Εκεινες τις μαγικες ωρες,τις δικες μου ωρες,
σμιλευω το δικο μου ξημερωμα.
Αφουγκραζομαι τη σιωπη τους
και αποκωδικοποιω την αναγκη της να υπαρχει..
Το ξημερωμα μου θα εχει κατι απο αυτα που δεν ειπαν,ειτε απο φοβο
ειτε απο συνηθεια.
Ισως γιατι οταν ονειρευονται δε μιλουν.Απλα ακουν.
Εκεινες τις στιγμες με την πενα μου ντυνω λεξεις στο χαρτι την αγαπη και παρολο το μαυρο μελανι μου,της προσδιδω κοκκινο χρωμα.
Ντυνω την αγαπη μη κρυωσει..  κανει τοσο κρυο εξω απο το χαρτι.
Αυτο...
Αυτο ακουν και ονειρευονται την αγαπη...
Υστερα μιλω για ελευθερια και βουρκωνω
Βρεχει τοτε εξω απο το χαρτι, αλλα στα ονειρα δεν υπαρχουν ομπρελες.
Θα στρεψεις το βλεμμα ψηλα ,να υποδεχτεις την πρωτη ψιχαλα και θα χορεψεις στη βροχη.
Νοιωθεις ελευθερος;
Και οταν ξορκιζω το θανατο στο χαρτι,
ειναι τοτε, που βλεπεις να πετας.
Με σκοτωνω καθε φορα για να μπορεις εσυ να δεις τον κοσμο απο ψηλα.
Απο εκει που ξεκινουν τα δακρυα.
Να μου γαργαλησεις τις ιριδες,αυτο θελω μοναχα
..με εικονες αγαπης,τα δακρυα να γινουν καταιγιδα,
να χορεψεις.
Αναρχα..
χωρις τα βηματα που ξερεις ,
στους δρομους της αλλαγης.
Εκει που θυμηθηκες τι θα πει ελευθερια.
Αληθεια το΄χες ξεχασει ποτε;
Το ξημερωμα μου θα σε κοιταξω καταματα, με το ιδιο σπινθηροβολο βλεμμα
εκεινο που κυνηγας  στο ονειρο το απιαστο.
Να σου θυμησω..
Πως και ξυπνιος μπορεις να υπαρχεις στην ανυπαρξια,
να ξεγελας το χρονο,
να συνουσιαζεσαι με τον ερωτα.
Θυμασαι;
Σ

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

ειμαι

Ειμαι το λευκο χρωμα που αντικρυζει το νεογεννητο μωρο στο πρωτο κλαμα.
Ολα τα χρωματα μαζι δεν ειναι τ'ασπρο;
Σε ενα ουρανιο τοξο αναπηδω απο χρωμα σε χρωμα σε ενα ξεφρενο κρεσεντο στιγμων.
Χορευοντας ψηλα στις μιλονγκες του ουρανου.
Ειμαι το μαυρο.Η ολικη ελλειψη χρωματων οταν στο τελος του χορου ξεμενω απο ανασες.
Καπου αναμεσα στους αριθμους με εχασα για λιγο.
Στο εννεα εζησα για παντα, στο ενα μια στιγμη και καπου εκει ανακαλυψα τα γραμματα.
Με αυτα ντυνω τις νυχτες μου ποιηματα ζεστα,σκιαγραφω πυρινη οψη στην ελπιδα μου σε μια κολλα χαρτι.
Ζητω το δυο.
Για το ημιτονιο αναμεσα στις νοτες επισης ζητω, μια διεση του σολ στο σολο μου, μια υφεση στο λα οταν λακιζω να παιξω.
Ιδιο και το αυτο.
Εγινα η πρωτη ανασα μετα απο ενα φιλι της ζωης μα εγινα και το κυκνειο ασμα του τελευταιου ανθρωπου επι γης.
Δε μετρω πια, μοναχα ονειρευομαι.
Ειμαι η ροη αναμεσα στα δευτερολεπτα,εκει,το ξερεις οτι εκει, ζεις,αλλα δεν το θυμασαι παντα.
Φωναζω και το ακους,μη μετρας τα δευτερολεπτα γινε αυτα.
Ειμαι η λογικη στο μυαλο ενος τρελου και η φρενιτιδα στο μυαλο ενος ερωτευμενου.
Σκοτωσα τα σχηματα,μισησα τα προσχηματα,εκαψα τις φορμες και ακομα υπαρχουν τετραγωνα.
Μα δεν πτοουμαι.
Γιατι αγαπησα τα αδαμαστα σχεδια.Αφιλτραριστες εικονες εγινα
και καπου εκει ξαναχαθηκα.
Νομισα πως εγινα η τελευταια σταγονα αιματος ενος αυτοχειρα για λιγο,
μεχρι που το κοκκινο μου θυμησε πως τα αλλα χρωματα ειχαν παραπονο που δεν τα κοιταξα.
Δεν φοβηθηκα στιγμη.
Ειμαι η στιγμη.
Και αν εχασα τον εαυτο μου ειναι που πιστεψα σε κατι εξω απο μενα.
Πιστεψα σε εσενα,πολυ πριν σε δω.
Και οταν πεταξα να ερθω να σε βρω δεν κοιταξα πισω.
Ειμαι το πεταρισμα των φτερων ενος κολιμπρι,το ανθρωπινο ματι δε συλαμμβανει την ταχυτητα μου.
Δημιουργω το αερακι που σου φυσα το μαλλια και φευγω παλι.
Λιγο πριν μεταμορφοθω σε κορακι σε θυμαμαι,υστερα κοιμαμαι..
και το πρωι,μα τι χαρα ειμαι ανθρωπος παλι.

Αναρωτιεμαι πως ειναι να μην ειμαι ολα αυτα καμια φορα..

Μα δεν εχω καιρο πια για ερωτησεις,
απλα ΕΙΜΑΙ...
Σ

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Υπαρξιακη Αντισταση

''Το μυστικο της υπαρξης σου ειναι η ολικη
ελλειψη φοβου.''  ~Βουδας'
''Για να αντιμετωπισει κανεις εναν ανελευθερο κοσμο, πρεπει  να γινει   τοσο ελευθερος ωστα η ιδια του η υπαρξη να ειναι μια πραξη εξεγερσιακη'' ~ Albert Camus 

Ο,τι εζησεις, ο,τι ζεις , ο,τι περιμενει στη γωνια να το ζησεις ,ολα ΟΛΑ ειναι μεσα σου.
Η πραγματικοτητα και η αληθεια ειναι δυο λεξεις τοσο ιδιες μα τοσο διαφορετικες.
Ο,τι ειδες,ακουσες,ενοιωσες,γευτηκες,βιωσες,υπαρχουν γιατι υπαρχεις εσυ.
Αν παψεις να υπαρχεις θα παψουν να υπαρχουν και αυτα.
Αυτη ειναι η δικη σου πραγματικοτητα.
Η δικη σου πραγματικοτητα περιοριζεται σε ενα δωματιο.
Φαντασου τον κοσμο, σαν εναν πελωριο σπιτι με απειρα δωματια.Το πελωριο αυτο οικοδομημα ειναι η Αληθεια.
Μεσα σε αυτα τα απειρα δωματια κατοικουν αλλες πραγματικοτητες.
Αλλα ''εσυ''.Αλλες προβολες του εαυτου σου,αλλες εμπειριες,αλλα συναισθηματα,αλλες εικονες,αλλες ψυχες.
Αλλοι ''αυλοι'' ανθρωποι.
Οσο και να θελεις  το αντιθετο, δεν μπορεις να μπεις στο διπλα δωματιο.
Δεν μπορεις να επισκεφτεις τον συγκατοικο σου,στο ιδιο σου το σπιτι,μπορεις απλα,αργα τη νυχτα να τον ακουσεις να ξυνει με τα νυχια τους τοιχους, τοτε ειναι που η μοναξια του μυαλου του τον τρελαινει..
να τον ακουσεις να παραμιλα στον υπνο του αναρθρους φθογγους,στιχους ποιητων..
και μες στη μερα να ακουσεις τα καρφια στους τοιχους -η μουσικη σου- , σε μια προσπαθεια να κρεμασει οσο περισσοτερους πινακες στους τοιχους,να ξεχασει τα ντουβαρια,να κρυψει το λευκο,να ντυσει τον κοσμο του χρωμα και τεχνη.
Αφου ο κοσμος μας αποξενωσε τοσο.Αφου τα δωματια ειναι κομματια της αληθειας.Κομματια του σπιτιου...
Γκρεμισε την πραγματικοτητα σου.
Βαλτης συθεμελα φωτια.
Καψε το δωματιο σου.
Μη φοβασαι για τους αλλους δε  θα καουν.Ο αρχιτεκτονας εχε φροντισει να μην εξαπλωνονται οι φωτιες.
Φτιαξε την πραγματικοτητα σου εξω.Απο την αρχη.
Και οσο περισσοτεροι το κανουν τοσο λιγοτερα καρφια θα ακουγονται στους τοιχους.
Και οι δυσπιστοι θα τρομαξουν απο την ησυχια και θα αρχιζουν να κοιτανε απο τα παραθυρα.
Τον κοσμο που νομιζουν οτι ειναι ονειρο.Ακατοικητο.
Και σαν σε αντικρυσουν εξω μαζι με αλλους,θα τρομαξουν..στην αρχη θα ντυσουν το παραθυρο τους να μη μας βλεπουν.
Αλλα καποια στιγμη η ησυχια θα γινει τοσο εκκωφαντικη...Που θα παρουν και αυτοι το τελευταιο τους σπιρτο.
Καντους ανθρωπε να το αναψουν.
Να βγουν εξω.Να χορεψουμε μετα ΟΛΟΙ..
πανω στις σταχτες της απαρχαιωμενης τους αληθειας.
Αυτη τη φορα δε χρειαζεται τσιμεντο.Δε χρειαζονται θεμελια.
Ουτε αρχιτεκτονες,ουτε χτιστες.Ποια ταβανια;
Ανθρωποι χρειαζονται.
Με αναγκη για ουρανο.
Σ

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

για οσους



Γεννηθηκα απο την ενωση Φωτιας και Νερου.
Ειμαι απογονος μια συνουσιας που κυοφορησε ο Αερας και φιλοξενησε το Χωμα.
Κυοφορηθηκα ενα δευτερολεπτο στα εγκατα του χωροχρονου.
Μεσα σε αυτο το δευτερολεπτο περιπλανηθηκα.Μαζι με αλλους.
Νοθους νομαδες,παρανομους γονους,γυρισαμε ολο το Κενο και επιστρεψαμε.
Πηγαμε εκει που τα δευτερολεπτα κρατανε οσο οι ανθρωπινες ζωες σας.
Ειμαστε Αβαφτιστοι γιατι το Νερο μας αρνειται να υποταχτει σε ανθρωπινες ανασφαλειες.
Ειμαστε δια Πυρος Σφυρηλατημενοι και αλοιμονο σε οποιον τολμησει τη Φλογα μας να περιπαιξει.
Εκπνεουμε και πανηγυριζουμε την Ανασα μας ετσι απλα, καθως γινομαστε η μανια της Φυσης.
Στο Χωμα δεν παταμε.
Αιρουμαστε απο Ονειρο σε Ονειρο,απο Αληθεια σε Αληθεια,απο Ερωτα σε Ερωτα.
Ειμαστε οι Αναλαμπες σας,οι πιο ονειρικες Στιγμες σας,οι Υπερβατικοι Εαυτοι σας.
Ειμαστε αλαφροισκιωτα 'Θελω' και εκτοπιζουμε  βαρυγδουπα 'Πρεπει'.
Απατριδες γιατι τα συνορα του Νου μας πνιγουν.
Αφοσιωμενοι Εξερευνητες του Τιποτα.
Εκστασιασμενοι Εραστες του Ενα.
Εξεγερμενοι και Αποφασισμενοι.
Να Ζουμε ΑΕΝΑΑ.
Σ