Μεσα σε παρανοιες,σε φετιχιστικους καμβαδες με τα πιο σκοτεινα χρωματα ζωγραφισα τη ζωη μου.
Ενας πινακας φερμενος απο ενα κοσμο που βασιλιας ειναι ο πονος, η φρενιτιδα βασιλισσα και μεις οι τρελοι υπηκοοι, που ξεμειναμε να κυνηγαμε στεμματα φτιαγμενα απο λασπη και αιμα.
Το δικο μας αιμα...
Τη λασπη που χτιζαμε τα μπουντρουμια που στοιβαζαμε τους πιο ασχημους εφιαλτες μας.
Δεν υπηρξαν ποτε βασιλιαδες με στεμματα αυτο ηρθα να σου πω.
Να βαλω την τελευταια πινελια στον πινακα σου και να σου πω οτι εσυ οριζεις την τρελα σου.
Αν θες να την αφησεις αυτη να σε ορισει μπορεις.
Αλλα καντο συνετα και με παντα με την ενδομυχη σκεψη οτι μπορει να την αφησεις αυτη να σε ορισει για παντα.Απο περιεργεια;
Ετσι απο ενα ματωμενο...
απο ενα ματωμενο λευκο κρινο γεννηθηκαν οι πρωτοι σκοτεινοι πριγκηπες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου