Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ΑδεσποτοΣ

                                                
Εισαι αδεσποτος.
Σα να λεμε, δε σε χωραει κανενα σπιτι,καμια πορτα να διαβεις.
Η ψυχη σου,αυτη η μικρη φλογα που σου δινει ζωη θελει παραδοξως και να την παρει πισω.
Ειναι φορες που η φλογα σου φουντωνει τοσο..ειναι φορες που γινεται πυρκαγια...
Εκεινες τις φορες το σωμα σου,το σπιτι της ψυχης σου τυλιγεται στις φλογες.
'ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΓΩ' ουρλιαζει,ωρυεται, η μεχρι χθες μικρη φλογα..
Χιλιες πυρακτωμενες λεπιδες τρυπουν την καρδια σου.
Η πιο καυτη,λαβα κυλα μεσα στο κορμι σου,ποτιζει καθε του κυταρρο,ψαχνοντας εξοδο διαφυγης.
Ουρλιαζεις απο τον πονο,ολο τα δακρυα του κοσμου τα κλαις,τα καις σε μια αεναη νυχτα.
Προσπαθωντας να τιθασευσεις τις φλογες,με το νερο που κυλα μεσα σου,σφυρηλατεις την καρδια σου.
Δια πυρος και σιδηρου.
Δια σιδηρου και πυρος.
Προσεχε τι ταιζεις τη ψυχη σου.
Προσεχε τι καταβροχθιζει η φλογα σου.
Φυλα την καλα απο τοξικους αγερες μην σβησει.
Μα φυλα την καλα και απο σενα, που ισως τις πετας παραπανω ξυλα απο οσα μπορει να αντεξει.
Φιλα την να την καθησυχασεις, οταν το σπιτι της μοιαζει μικρο..και ας καψαλισεις τα χειλη σου.
Μικρο το τιμημα.
Μα φιλα την και καθε φορα που σε κανει ολοκαυτωμα, γιατι σου θυμιζει οτι εισαι ζωντανος...
Μεσα απο τις φλογες γεννιεσαι.Καθε φορα...
Πιο δυνατος...
Μεχρι να ερθει η στιγμη για το μεγαλο της ταξιδι.
Ω ναι, οι φλογες θα πεταξουν μεχρι τον ουρανο.
Μα μεχρι τοτε..φροντισε να εχεις το σπιτι σου ζεστο...
Σ

εξαρταται

εξαρταται

Μια ομορφη μερα...Μια ομορφη μητερα...
Μια ομορφη γεννα...Ενα ομορφο μωρο...
Χαρα,ευτυχια,γελια παντου.
Τα ματια του ελαμπαν και καθε του χαμογελο πλημμυριζε ελπιδα τον πεσσιμιστη πατερα,γεμιζε ονειρα την ονειροδοχο της μανας..
Απο μια μητρα βγηκες , γεματος αμνιακα υγρα και ειδες τα πρωτα χρωματα...Κοκκινο,κιτρινο,αναφιλητα,φωνες.
Που ειμαι;
Τυφλωθηκες απο το φως,πνιγηκες απο το οξυγονο και ενα αιχμηρο λεπιδι σου εκοψε τον ομφαλιο λωρο.Ενα λεπιδι ηρθε να σου πει : ''φιλαρακο αυτο ειναι.Τωρα απο σενα εξαρταται...''
Και στο ειπε.Μια χαρα...
Για αυτο κλαινε τα μωρα...Η πρωτη αντιδραση τους στον κοσμο ειναι αυτη.
''Μα ΔΕ ΘΕΛΩ.ΔΕ ΘΕΛΩ να εξαρταται απο μενα! ''
Το πρωτο χαστουκι.Απο το γιατρο...Ετσι, για να θυμασαι πως σε περιμενουν πολλα χαστουκια ακομα.
Το σοκ.
Υπαρχεις.Ποιος εισαι;
Ποιος ησουν;
Πως 'μιλουσες' πριν μιλησεις;
Πως αγαπουσες πριν αγαπησεις;
Πως;Πως εμαθες να ρωτας 'πως';
Μπουσουλουσες για να ακους τη γη..Εκανες το πρωτο σου βημα...Για να μπεις πιο γρηγορα στο λαβυρινθο σου.
Εβγαλες τα πρωτα σου λεφτα για να αγορασεις το πρωτο σου 'κουτακι'...Κουτακι μεσα στο κουτακι, μεσα στο κουτακι του μυαλου σου...Κουταμαρες εσυ τα ξερεις ολα.
Υπαρχεις τεμαχισμενος σε κουτακια φιλαρακι και το αστειο ειναι οτι φροντισες να το κανεις με το ιδιο λεπιδι που σου κοψανε το λωρο.
Απο μια μητρα βγηκες.
Στο κεντρο ενος λαβυρινθου ξεβραστηκες...Οχι νεογνο πια αλλα ανθρωπος ενηλικος.
Ποιος ειμαι;
Γυμνος,κουλουριασμενος,ποτισμενος αλκοολ μεχρι τα μπουνια,για τη ζωη που σε προσπερασε.. και εκει βλεπεις τα τελευταια σου χρωματα.
Το σκοταδι σε τυφλωνει γιατι το ερεβος το εκανες συνηθεια.
Κανεις να σηκωθεις και κοβεσαι.Ενα λεπιδι ειναι κει κατω.Σου θυμιζει κατι;
Αφου δεν αυτοκτονεις,γιατι δε ζεις;
''Θελω.ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!''
Φιλαρακο αυτο ειναι.....
Σ

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Για μια Ιδεα

Τιναζω τα τα χερια ψηλα και φωναζω  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Μεχρι τα πνευμονια μου να ξεγεννησουν περηφανα την τελευταια μου πνοη.
Η κραυγη μου δεν ειναι κραυγη απογνωσης.
Η φωνη μου δεν ειναι φωνη παραδοσης.
Η λεξη αυτη  θελω να διαπερασει το τυμπανο σου και να χαραχτει στο μυαλο σου με το πιο αιχμηρο λεπιδι.
Τοσο αιχμηρο που να μη νοιωσεις πονο.
Τοσο βαθια που θα την κουβαλας παντα.
Για να θυμασαι.
Να θυμασαι.
Αγναντευω τον ουρανο
Θελω ολα τα πετουμενα της γης οπου και αν βρισκονται,απο την πιο αιμοδιψη νυχτεριδα στο πιο σκοτεινο σπηλαιο,
μεχρι το  τεμπελη κηφυνα που δε ξερει το τραγικο τελος που τον περιμενει,
να ανοιξουν φτερα και να πεταξουν μεχρι τον διπλανο γαλαξια...
και να αποδωσουν φορο τιμης σε μια αεναη,αθανατη Ιδεα.
Θελω η φωνη μου να ακουστει πιο δυνατα απο την πυρηνικη εκρηξη στη Χιροσιμα,να σπασει το χρονο,να κανει ολους τους κροτους καθε πολεμου να ντρεπονται να ηχησουν...
Να ντρεπονται να ξεστομισουν το Μπαμ.
Θελω η φωνη μου να ειναι πιο δυνατη απο το ατσαλι,να μπορεσει να σπασει τις αλυσιδες απο τα δεσμα ανθρωπων που θυσιαστηκαν για την ελευθερια, να εξαυλωσει ολα τα καγκελα στα κελια τους.
Ειθε η φωνη μου,να γινει φωνη σου να φωναξεις μαζι μου.
Να φωναξουμε μαζι τοσο δυνατα που θα απωθησουμε το νεφος,το τοξικο καπνο εξω απο την ατμοσφαιρα.
Να θυμασαι.
Θελω τη φωνη μας να την ακουσουν τα παιδια στην Αφρικη, λιγο πριν πεσουν στο χωμα απο πεινα.
Μπορει να μην καταλαβουν τη γλωσσα.
Αλλα σιγουρα θα πιασουν το νοημα... και θα φυγουν με ενα χαμογελο χαραγμενο στα σκελετωμενα προσωπα τους.
Να ξανανοιωσουσουμε ζωντανοι.Φωναξτε!
Να ζωντανεψουμε τους σκοτωμενους.
Να ζησουν ξανα.
Να θυμασαι ..
να φωναζουμε πιο δυνατα.
Να φωναζουμε!
Να θρεψουμε με φωνη τις πληγες μας..
Να ατσαλωσουμε με πυγμη τα κοκαλλα μας..
Γιατι ερχονται μερες δυσκολες...
Και αν σε ξυπνησει μια κραυγη μεσα στον υπνο σου
και κρυος ιδρωτας σταζει απο παντου
ειναι η Ιδεα.
Ειναι η ιδια σου η φωνη.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Φρενιτις η XIII - tredecim -


Μεσα σε παρανοιες,σε φετιχιστικους καμβαδες με τα πιο σκοτεινα χρωματα ζωγραφισα τη ζωη μου.
Ενας πινακας φερμενος απο ενα κοσμο που βασιλιας ειναι ο πονος, η φρενιτιδα βασιλισσα και μεις οι τρελοι υπηκοοι, που ξεμειναμε να κυνηγαμε στεμματα φτιαγμενα απο λασπη και αιμα.
Το δικο μας αιμα...
Τη λασπη που χτιζαμε τα μπουντρουμια που στοιβαζαμε τους πιο ασχημους εφιαλτες μας.
Δεν υπηρξαν ποτε βασιλιαδες με στεμματα αυτο ηρθα να σου πω.
Να βαλω την τελευταια πινελια στον πινακα σου και να σου πω οτι εσυ οριζεις την τρελα σου.
Αν θες να την αφησεις αυτη να σε ορισει μπορεις.
Αλλα καντο συνετα και με παντα με την ενδομυχη σκεψη οτι μπορει να την αφησεις αυτη να σε ορισει για παντα.Απο περιεργεια;
Ετσι απο ενα ματωμενο...
απο ενα ματωμενο λευκο κρινο γεννηθηκαν οι πρωτοι σκοτεινοι πριγκηπες..

cosmoΣ


Χaos



Ο ανθρωπος παλευει με το χαος στιγμες προτου δημιουργησει.
Αγκαλιαζοντας τη στιγμη νηφαλιος και αλλοτε μεσα απο πρισματα ουσιων και αλκοολ.
Το αποτελεσμα ειναι παντα το ιδιο.
Γεννηση της τεχνης.
Το νωθο παιδι του χαους ο αποκληρος νομας της συνειδησης...

Οι δουρειοι ιπποι στο μυαλο σου ανοιγουν τις νυχτες..
Απο μεσα βγαινουν επιλεκτοι,αιμοδιψεις,βαρβαροι οι καλυτεροι στο ειδος τους.
Λεηλατουν,κλεβουν σου σκοτωνουν τα ονειρα.
Καθε βραδυ πριν κλεισω τα ματια μου,βαζω μια μεγαλη φωτια.
Καιω το μεγαλο ξυλινο αλογο που μεχρι προτινως το εσερνα μαζι μου...
Και ο,τι απομεινει,το θαβω στην αββυσσο του μυαλου μου.Μαζι με τα απομειναρια των βαρβαρων..
Και ετσι...Μπορω να πεταξω...
Καθε φορα.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

σπασμενο ραδιοφωνο

Ενα σπαμενο μικρο ραδιοφωνο θα σου χαρισω.
Να το παρεις, να το εχεις..
Και μια μερα σαν το φτιαξεις,
μετα απο λιγο,
Συντονισου.
Θα παιξει για λιγα λεπτα τη μελωδια της ζωης σου στο πιανο και θα ξαναχαλασει.
Υστερα να το χαρισεις σε καποιον ανθρωπο που αγαπας και να του πεις
ο, τι σου ειπα...

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011